Eeuwig leven met Facebook

Sinds de ophef over Facebook overweeg ik te stoppen met Facebook. Ik weet niet eens waar die ophef vandaan komt maar dat is tegenwoordig niet meer belangrijk. Het gaat om de ophef, niet om de inhoud. Als je dat niet snapt, volg dan een dag Thierry Baudet en dan snap je het wel. En als je het dan nog niet snapt, bén je Thierry Baudet.

Afijn, ik overweeg dus te stoppen. Maar dat is moeilijk. Los van Facebook ben ik namelijk al lang gedigitaliseerd. Vroeger werd je geboren en ging je dood en er bleef niets van je over, hooguit wat gereconstrueerde verhalen als je Beethoven of Lincoln heette. Een grafsteen markeerde je levensperiode maar ook die werd na verloop van tijd geruimd. Nu word je geboren en je bestaat voor eeuwig en altijd in bits en bytes, nullen en enen.
Je ontkomt niet aan het sterven, wel aan de dood, zo lijkt het. Kijk, daar zweef je door de ruimte, een paar trillingen, niet zichtbaar maar ook niet onzichtbaar. Je hele leven verpakt in een gedigitaliseerd dossier dat nooit meer niet zal bestaan in de onmetelijke kosmos. Is dat niet wonderlijk? Of is het beangstigend? Soms ben ik al voor mijn toekomstige ervaring druk doende met de wijze waarop ik deze zal communiceren en opslaan.
Het gevaar van de remmende voorsprong dreigt. Facebook is een van de aanstichters daarvan, ze verzorgen je opslag maar ze laten je niet met rust, ze willen dat je in hun Facebookwereld leeft, voor eeuwig. Maar die bestaat niet echt. Durf ik te stoppen?

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.