Eindhoven,
05
juni
2019
|
09:24
Europe/Amsterdam

Omdenken met foto's

Hoewel ik gek ben op de Fontys-steden waarin ik woon (Tilburg) en werk (Eindhoven), is er één stad in Nederland die mijn hart echt gestolen heeft: Rotterdam.

Met mijn lief was ik een aantal weken geleden een weekendje in het ‘Manhattan aan de Maas’ (veel Maas, weinig Manhattan). Te midden van het lineaire lijnenspel van de Erasmusbrug en de imposante wolkenkrabbers ontdekte ik allemaal ronde omdenkpatronen.

Misschien zijn de Rotterdammers zo goed in omdenken omdat ze na de bombardementen in WOII niet anders konden dan omdenken? Maar toch, maar weinig mensen kunnen uit zoveel puinhoop zoveel moois laten voortkomen. En nog steeds lijkt in alles omdenken in het DNA van de Rotterdammers te zitten.

Zo sliepen we in de verticale stad van Rem Koolhaas, waar het stedelijke ruimteprobleem heel vernuftig is omzeild door de stad gewoon volledig omhoog te bouwen. We gingen wat drinken in Katendrecht dat momenteel getransformeerd wordt van rosse buurt naar hippe ‘place to be’. In Rotterdam kan alles anders, voor alles bestaat een nieuwe mogelijkheid.

De grootste les omdenken kreeg ik in het fotomuseum. We gingen er naar een expositie getiteld ‘Robert F. Kennedy Funeral Train – The People’s View’ van de Nederlandse kunstenaar Rein Jelle Terpstra. Ik ben zelden zo aan het nadenken gebracht over perspectiefwisselingen als op die paar vierkante meter expositie.

In het turbulente jaar 1968 werd Robert Kennedy (de broer van …) vermoord in New York en per trein naar Washington overgebracht. Die treinrit staat wel bekend als ‘the Funeral Train’. Op de trein was een fotograaf aanwezig, Paul Fusco, die foto’s maakte van duizenden Amerikanen die zich spontaan langs het spoor hadden verzameld voor een laatste groet aan Robert Kennedy.

Gefascineerd door die beelden, kwam Rein Jelle Terpstra op het idee om de foto’s te verzamelen die de mensen die langs het spoor stonden gemaakt hadden. Hij plaatste oproepjes in de krant en ging de stationnetjes langs om mensen aan te sporen de dozen van zolder te halen en te kijken of ze zelf nog beelden hadden van die bewuste treinrit.

Door de switch te maken van de beelden van de formele professionele fotograaf naar de informele amateur, krijg je een totaal ander beeld van dezelfde dag. Door de dag te bezien vanuit de mensen zelf, werd je langzaam een onderdeel van henzelf en kon je de dag ook zelf beleven.

Het bracht me op een idee. Wat als iemand hetzelfde zou doen met Fontys? Wat als iemand alle persoonlijke kiekjes van studenten, docenten en alumni van Fontys zou verzamelen? Wat als iemand daar een expositie van zou maken zodat wij allen Fontys door de ogen van de Fontys-mensen zelf, van elkaar, zouden kunnen ervaren? Ik zou dat dus echt geweldig vinden.

Eveline van Zeeland neemt graag Fontys-gedrag onder de loep. Daarnaast is zij Associate Lector Smart Marketing & Strategie bij FHMM en auteur van Basisboek Neuromarketing.

Reacties (0)
Bedankt voor uw bericht.