Cijferdagen

Ik werd wakker en dacht: er worden nu drie kinderen geboren. Dat is nogal wat om te denken als je net wakker wordt, dacht ik daarna. Het zou een cijferdag worden. Ik heb die niet vaak maar als het zo ver is, dan stuiteren de statistieken, getallen, taxaties, verwachtingen, resultaten en quoteringen door mijn hoofd. Mijn hersens draaien overuren. Alles proberen ze aan elkaar te knopen. Curieuze verbanden worden gelegd, idiote verwachtingen gewekt. Als-dan-dus-min-plus.

Ik deed op een congres ooit een cabaretklus voor een groep extra heel erg speciaal kei-hoog opgeleide statistici van een paar zeer belangrijk superingewikkelde intelligente bedrijven. Ja, de druk was hoog, er stond veel op het spel. Ik was doodsbang. Ik keek in hun hoofden. Deze mensen zijn briljant en geniaal. Elke grap of komische verhaallijn van mij zou getalsmatig getaxeerd worden. Al mijn taalkundige kwinkslagen zouden op basis van cijfers die ik verdomme niet kende, neergeslagen en ontnuchterd worden. De zenuwen gierden door mijn billen; ja mijn billen.

Daar dacht ik aan toen ik ’s-avonds moe van het tomeloze rekenwerk in mijn hoofd op de bank neer plofte. Langzaam ontcijferde ik en las een boek over de liefde en wat daar fout aan is. Statistisch gezien heel veel maar geef het toch maar een kans, dacht ik. En ik dacht ook aan de grap waarmee ik die statistici aan het lachen kreeg op dat congres.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes. Hij is onze columnist.