Blij maar ongerust

Mijn zoon van twee, een sociaal en enthousiast kereltje dat graag de joker uithangt en de aandacht opeist, is veranderd. Thuis is hij gelukkig nog steeds een deugniet, een pubertje van twee jaar oud. Maar buiten heeft hij zijn gedrag aangepast. Als we wandelen in natuurgebieden en hij ziet mensen onze kant uitkomen, dan zet hij het vanzelf op een loopje naar de zijkant. Hij doet automatisch aan social distancing…

Als we op raambezoek gaan bij opa en oma dan blijft hij bij de heg of tuindeur staan en doet geen stap in de richting naar zijn opa en oma. Vóór corona tijd lachte hij toen we met de auto een paar honderd meter verwijderd van hun huis afsloegen. Hij herkende de weg en was toen nog erg blij.

Mijn middelste zoon van zes jaar speelde altijd heel graag buiten. Maar als we nu een wandeling willen maken? 'Ik wil niet naar buiten'… Hij heeft van het binnen en in de tuin spelen met zijn tienjarige broer een automatisme gemaakt, zo lijkt het.

Ik ben geen psycholoog, antropoloog of socioloog, maar dit kan denk ik niet goed zijn voor de kinderen. Zijn wij zo strikt bezig met social distancing? Waarom zie ik hele gezinnen samen in een park met meer dan twintig kinderen op een veldje? Zijn wij angstig aangelegd of reageren we overdreven?

Misschien komt het doordat we van heel dichtbij hebben meegemaakt wat corona kan aanrichten. Als ik met collega’s en vrienden spreek die dat ook van heel dichtbij hebben meegemaakt, blijken dat allemaal strikte social distance-houders te zijn. In ’t Turks heb je een spreekwoord: Ateş düştüğü yeri yakar. Vrij vertaald: een vallende vonk zal de plaats waar hij neervalt verbranden… Oftewel: alleen degene die het meemaakt zal het leed en het verdriet ervan ervaren.

Mijn vader werd positief getest op corona en lag vier nachten in het Jeroen Bosch Ziekenhuis en drie nachten in het Spaarne Gasthuis Ziekenhuis in Haarlem. Een man van 78 jaar met diabetes, hartproblemen en hoge bloeddruk. Mijn moeder heeft de periode dat zij ziek was thuis doorgebracht. We zijn dankbaar dat ze na horrorweken (die ik iedereen graag bespaar) weer thuis zijn en aansterken. Ook enorm dankbaar voor alle zorgpersoneel dat echt stinkend zijn best doen om zieke mensen er bovenop te krijgen.

Op 11 mei gaan de basisscholen weer open. Diep in mijn hart ben ik er blij om. Mijn kinderen van tien en zes jaar snakken naar sociale contacten. Maar ik ben ook ongerust. Er is nog zo veel onduidelijk. Misschien een troost…niemand heeft het antwoord en de hele wereld zit in dezelfde situatie.

Mijn ongerustheid zal blijven maar we willen dat onze kinderen spelen, dansen, zingen. Samen met hun leeftijdsgenoten. Dat is nu, na acht weken social distancing, wel oké ..., toch?

Erdinç Saçan geeft les aan Fontys Hogeschool ICT en is dolenthousiast over heel veel dingen, waaronder hackathons en uitlegvideo's op YouTube.