AI winter

Ik ben een internetvisionair. Dat wil zeggen, ik lees dingen op het internet, en daar vertel ik over. Zo sprak ik twee jaar geleden op een conferentie over de opkomst van kunstmatige intelligentie (AI). Zelfrijdende auto’s, verdwijnende banen, computers die scripties nakijken. Iemand vroeg zich bezorgd af wat dat betekende voor zijn kinderen. Beloof ze, antwoordde ik, dat als ze niet roken voor hun zeventiende, dat jij dan het rijbewijs betaalt. Makkelijk verdiend! De zaal lachte om mij. De internetvisionair.

Belachelijk natuurlijk. En het zou wel eens helemáál belachelijk kunnen zijn, want er wordt steeds meer gesproken over een AI–winter.

Toegegeven, kunstmatige intelligentie heeft ons al ondenkbare vooruitgang gebracht. Dat komt door een mechanisme genaamd Deep Learning (denk aan Google Search, kankeronderzoek of aardbevingsdetectie) maar het wordt steeds duidelijker dat Deep Learning zijn beperkingen heeft. Het is niet goed in generaliseren (filmpje). Simpel gezegd, je kunt een computer leren om katten en tijgers te herkennen, door ze honderdduizenden plaatjes te laten zien. Dat betekent echter niet dat de computer dan ook een poema kan herkennen, want die zit ergens tussen een kat en een tijger in. Daar ‘snapt’ de computer niets van.

En de weg zit vol poema’s. Net als onze banen en het nakijken van scripties. Dus zou het allemaal wel eens veel langzamer kunnen gaan. De AI–winter. Dus voorzie ik, de internetvisionair, voorlopig een toekomst vol treinen met machinisten gevuld met docenten die scripties nakijken.

Althans, tot ik weer wat anders lees op het internet.

Rens van der Vorst is technofilosoof, hoofd IT Innovatie bij Fontys en auteur van 'Appen is het Nieuwe Roken'.