Eindhoven,
09
oktober
2019
|
10:57
Europe/Amsterdam

Weinig vertrouwen in je collega's

Mijn onderwijscarrière startte ik als 22-jarig broekie op een middelbare school. Ik was de economiejuf die nog in een studentenhuis woonde. Ik had erg uitgekeken naar de eerste docentenvergadering; dat leek me een heel gewichtig iets. Zelden raakte ik zo gedesillusioneerd als toen.

Op de agenda van die vergadering stond onder andere op welk moment de nieuwjaarsviering zou worden gehouden. In mijn beleving werd daar door de docenten wel een uur over gesteggeld, in werkelijkheid zal het ongeveer een kwartier zijn geweest.

Dat was een heel duur kwartier. 25 Docenten maal 15 minuten, dat maakt dat er 375 minuten of meer dan 6 uur aan kostbare onderwijstijd werd besteed aan het complexe vraagstuk wanneer de nieuwjaarsviering zou plaatsvinden. Complete verspilling. Ik heb in de afgelopen twee decennia helaas nog heel vaak dergelijke rekensommetjes in mijn hoofd gemaakt. En iedere keer is de uitkomst volkomen onthutsend.

Erger nog dan de verspilling vind ik het niveau van wantrouwen dat aan deze verspilling ten grondslag ligt. Onderwijsorganisaties lijken participatieve organisaties waar ruimte is voor meningen, wensen en behoeften van iedereen. Echter, wat participatie heet aan de buitenkant, is wantrouwen aan de binnenkant.

Beslissingen als wanneer een nieuwjaarsviering gehouden moet worden, zijn geen beslissingen waar iedereen zijn plasje over moet doen. Als je het inricht dat dat wèl zo is, dan is er vanuit de participanten dus weinig vertrouwen in degene die dit soort beslissingen gewoon moet maken. Weinig vertrouwen in elkaars capaciteiten en opmerkzame karakter maakt dat er heel veel zinloze vergaderingen plaatsvinden.

Laatst had ik een vergadering met ongeveer twintig personen waar het primaire agendapunt was hoe we de komende vergaderingen zouden insteken en op welke frequentie we zouden gaan vergaderen in de toekomst. U begrijpt, in mijn hoofd kwamen de rekensommetjes al op gang.

Op de agenda stond ook of er dit jaar een kerstviering gehouden zou worden (er is in die twee decennia dus helemaal niets veranderd!). Toen het kerstviering-item was afgerond wilde ik nog de vervolgvraag neerleggen of we een nieuwjaarsontbijt zouden moeten organiseren.

Het leek me wijs die vervolgvraag voor me te houden. In die twee decennia heb ik ook geleerd dat niet iedereen in onderwijsland de humor van Eveline begrijpt.

Eveline van Zeeland neemt graag Fontys-gedrag onder de loep. Daarnaast is zij Associate Lector Smart Marketing & Strategie bij FHMM en auteur van Basisboek Neuromarketing.

Reacties 1 - 1 (1)
Bedankt voor uw bericht.
Cecile
11
October
2019
Ik begrijp je humor wel Eveline! En gelukkig genieten we ook al 20 jaar van alle moois wat onderwijs biedt.