Tafelgenoten

Ingrid en Arie zitten aan een tafeltje. Ingrid heeft zich zedig gekleed. Niet omdat ze dat graag doet maar ze vermoedt dat Arie een nette man is die fatsoen hoog in het vaandel heeft staan. Een keurige rok, een bescheiden donkergroene blouse en bijpassend jasje. Geen sieraden, geen make-up. Nou ja, een beetje om haar slaaptekort wat tegemoet te komen.

Arie was aan de late kant. Er moesten nog wat dossiers worden doorgenomen en Arie houdt van dossiers. Rapporten, beleidsplannen, adviesnota’s: kom maar op. Arie is zakelijk gekleed, een beetje saai maar saai is veilig. Alleen die stropdassen, daar heeft Arie nog steeds moeite mee.

Daar zitten ze dus. Een beetje afwezig bekijken ze de menukaart terwijl de ober hun tafel nadert. Ingrid zou heel graag aan Arie willen vragen wat hij gaat bestellen. Arie hoopt dat Ingrid als eerste bestelt, zodat hij kan zeggen dat hij hetzelfde wil. Daarmee zouden ze al een bondje kunnen sluiten, denken ze allebei, afzonderlijk van elkaar.

De ober vraagt of ze al hun keuze hebben gemaakt. Heel even kijkt Ingrid op maar dan besluit ze niets te zeggen en maar af te wachten. Arie wordt hierdoor tot initiatief gedwongen. “Doe mij maar de zeebaars”, besluit hij snel en kijkt verwachtingsvol naar Ingrid. “Ja, goede keuze, ik wil graag hetzelfde”, zegt Ingrid en complimenteert daarmee haar tafelgenoot. Arie voelt zich plotseling heel erg goed. Ingrid kijkt naar Arie en zegt: “We gaan er voor, Arie”. Arie knikt.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.