Oefening in bescheidenheid
Ik zat in het derde jaar en vond mezelf heel wat. Als Nederlandse tussen de Vlamingen viel ik op in lef en mondelinge vaardigheden en daar genoot ik van. Een van mijn docenten was meneer Van der Biest. Meneer Van der Biest - die geen prof werd genoemd, hij had een lagere status dan de anderen - verzorgde werkcolleges. Onder andere over een destijds nieuw tekstverwerkingsprogramma op de nog maar amper uitgevonden computer. Lekker praktisch. Ik mocht hem graag.
Het bericht dat Van der Biest (je docent aanspreken met zijn voornaam was absoluut not done) kanker had en niet meer te genezen, bereikte ons; ik weet niet meer hoe. Wat ik me nog wel als de dag van gister kan herinneren is de ervaring die me mijn lafheid onthulde en mijn te dikke ego een lesje leerde.
Ik was onderweg naar mijn kot, na een college in een van de onbeduidende lesgebouwen van Sociale Wetenschappen. In de verte voor me, zag ik een persoon met gebogen hoofd en schouders ijsberen over de parkeerplaats. Toen ik wat dichter genaderd was, sidderde door me heen ‘Dat is Van der Biest!’. Mijn hart kromp ineen. Nog totaal onervaren in de omgang met iemand die op korte termijn gaat sterven, verdampte mijn flair tot niets.
Ik hoopte vurig dat ik de hoek van het gebouw zou bereiken voor hij zich zou omdraaien voor zijn volgende bochtje op zijn ‘ijsberenpad’. Ik versnelde geruisloos mijn pas. Tevergeefs. Net voor ik kon afbuigen, draaide Van der Biest zich om. Hoewel we toch nog zo’n 10 meter van elkaar verwijderd waren, voelde het als 10 cm. Ik keek strak voor me naar de grond, alsof ik hem niet gezien had. En met afschuw om mijn onvermogen, droop ik beschaamd af naar huis.
Tranen met tuiten heb ik gehuild op zijn begrafenis. Tranen met tuiten. Om de niet-geschonken compassie voor deze schone mens. En om mijn verloren onschuld.
Inge van de Vorst is oprichter van De Liefdesdokter. Zij is docent bij Fontys Hogeschool HRM en Psychologie en coachende vaardigheden voor docenten Fontys-breed. Lees hier eerdere columns van haar.