Eindhoven,
09
maart
2023
|
10:00
Europe/Amsterdam

Nudrat overwon haar bel-angst en helpt nu andere studenten

Ze begon letterlijk te trillen als ze een telefoontje moest plegen. De angst om telefonisch afgewezen te worden was groot voor derdejaars journalistiekstudente Nudrat Tahir. Inmiddels heeft ze haar bel-angst overwonnen en helpt ze andere studenten die met hetzelfde probleem kampen. “Het klinkt cliché, maar je moet het gewoon doen.”

Toen Nudrat begon met haar studie Journalistiek werd ze in het eerste jaar meteen geconfronteerd met haar angst. “We moesten mensen bellen voor een verhaal en dat vond ik echt eng. Je wil niet weten hoe ik achter die telefoon zat. Ik haalde doemscenario’s in m’n hoofd en zat letterlijk te trillen. Want wat als mensen me niet te woord wilden staan? En wat moet ik zeggen als iemand dat juist wel wil? Ik wist niet of ik dat aankon en daar werd ik echt enorm onzeker van.”

Nudrat had het gevoel dat ze nergens terechtkon met haar bel-angst. “Ik kaartte het aan bij een docent en die zei me dat ik het gewoon moest doen. Dat is makkelijk gezegd wanneer je al 35 jaar wél belt, maar zo werkte het niet voor mij. Uiteindelijk hadden we een les waarin we moesten doen alsof we iemand belde. Dat hielp ook niet echt. Een leuke oefening, maar ik had er niet veel aan.”

‘Niet echt een ding’
Ook ervaarde ze dat er weinig aandacht aan bellen en bel-angst besteed werd. “Dat kan ook liggen aan corona, omdat we niet veel op school waren. Maar ik had het idee dat bel-angst niet echt een ding was waar je het over had, terwijl er nu zelfs mensen zijn die niet eens naar de kapper durven te bellen. Laat staan om iemand te interviewen voor een journalistiek artikel.”

In het tweede jaar overwon Nudrat haar bel-angst, toen ze tijdens een project zestig tot zeventig man moest bellen. “We moesten een producent van een rijsimulator spreken, maar die man wilde ons niet te woord staan. Zoals een journalist betaamt hebben we heel veel mensen om deze man heen moeten bellen, van rij-instructeurs tot hele bedrijven en vliegsimulatorproducenten. We moesten een antwoord op onze vragen hebben en hadden geen tijd om mailtjes te sturen, dus bellen was de enige optie.”

Deadline halen
Al snel merkte Nudrat dat ze haar angst om te bellen verloor. “Zodra iemand niet opnam vroeg ik meteen om het volgende nummer. We moesten door om een antwoord te vinden, want we hadden een deadline te halen. Achteraf realiseerde ik me pas dat ik ook instanties als het CBR en zelfs Emile Roemer aan de telefoon had gehad, grappig toch?”

De telefoon oppakken was voor de derdejaarsstudente geen enkel probleem meer. Maar dat betekende nog niet dat het probleem niet meer bestond. In haar rol als lid van de IMR-raad kwam ze een tijdje geleden in gesprek met docenten. Hoofdmoot van dat gesprek was dat er in het onderwijs geen goede producties meer op tafel komen omdat studenten niet meer durfden te bellen. “Toen heb ik gepleit om een workshop te geven aan deze studenten. Niet door docenten, maar door mezelf. Want ik ken dit, ik weet hoe het voelt. Ik kan deze andere studenten helpen.”

Nudrat TahirBellen, bellen, bellen
En zo geschiedde. Inmiddels heeft Nudrat al drie workshops gegeven aan in totaal negentig leerlingen. “Wat daarbij belangrijk is, is dat we eerst inventariseren wat het probleem is. Want wat maakt je zo bang om te bellen? Afwijzing was daarbij de grote boosdoener." Uiteindelijk bedacht Nudrat vijf karakters waar ze een paspoort van maakte, allemaal van bronnen die je als journalist minimaal één keer in je leven belt, zoals een politicus, politiewoordvoerder of een vervelende baliemedewerker die je niet verder wil helpen. “Studenten kregen de opdracht om een van die vijf paspoorten te bellen om een afspraak te maken voor een interview. Vier van hen werden ‘gespeeld’ door docenten of studenten, maar één van hen was echt. En de studenten wisten natuurlijk niet wie.”

Nudrat zag al snel de angst die ze zelf ervaarde terug op de gezichten van de andere studenten. “Voordat de telefoontjes gepleegd moesten worden kregen ze vijf minuten de tijd om zich voor te bereiden. Sommigen kwamen terug met A4tjes vol met tekst die ze konden zeggen, terwijl ze alleen maar een interview in hoefde te plannen. Dat deed me wat.”

Daarna was het tijd voor het onvermijdelijke: er moest gebeld worden. “In iedere groep zijn zeker drie studenten weggelopen omdat ze zo bang waren. Anderen hebben toch maar mooi de telefoon opgepakt. En wat bleek? Veel van hen zaten achteraf met een glimlach op hun gezicht en hadden ontzettend leuke verhalen te vertellen.” Wel kreeg Nudrat vaak de vraag wie nou de echte bron was tussen de paspoorten. “Dat maakt niet uit, je hebt gebeld! En dat is het belangrijkste!”

Uitdaging aangaan
De workshops hebben zoveel positieve reacties opgeleverd dat Fontys Journalistiek het omgaan met bel-angst verder uit wil breiden. “Mijn workshops hebben impact gehad en veel positieve reacties opgeleverd. Hoe de FHJ dat precies aan wil pakken weet ik niet, maar als een docent aan mij vraagt of ik nog eens les wil geven, dan doe ik dat. Zeker in het eerste jaar, want dit kan studenten net het extra zetje geven om over hun angst heen te komen.”

Aan studenten die bel-angst hebben wil Nudrat nog een laatste tip meegeven. “Schrijf voor jezelf op wat er fout kan gaan en ga uit van het worst case scenario. Als iemand je niet te woord wil staan, is dat dan het einde van de wereld? Natuurlijk niet! Als je zelf ook tot die conclusie komt, durf je zeker weten die telefoon op te nemen. Bel anders eerst naar je kapper of tandarts om een afspraak in te plannen. Dat is laagdrempelig, maar kan je wel helpen. En ik weet dat dit cliché klinkt, maar om over je angst heen te komen moet je het gewoon doen. Dat geldt ook voor bel-angst.” [Noëlle van den Berg]

Reacties 1 - 1 (1)
Bedankt voor uw bericht.
Victor van der Linden
09
March
2023
Heel herkenbaar! Bij het Centrum voor Ondernemerschap hebben we dezelfde ervaring en verzorgden we voor inmiddels meer dan 1.000 minor studenten een beltraining. Een openbaring voor velen, dat je met je mobieltje ook kunt bellen…