Levenslang leren

Ik was uitgenodigd voor een etentje met de redactie. Op een mooi pleintje in Tilburg aten we lekkere dingen en dronken we heerlijke drankjes. Er werd gelachen en geproost, afscheid genomen, nog een keer geproost. Natuurlijk spraken we over het afgelopen jaar: hoe heeft Bron zich ontwikkeld, wat ging er goed, minder goed, fout. En, niet onbelangrijk, hoe gaat Bron zich volgend jaar ontwikkelen.

Het gaf me te denken en toen ik met een volle buik thuis op de bank plofte pakte ik de laptop en hield mijn drie-en-veertig columns nog eens tegen een kritisch licht. Het kwam me plotseling voor dat het een hele opgave is geweest om elke week een verhaaltje te schrijven, maar zo heb ik ’t het afgelopen jaar nooit ervaren.
Op de een of andere manier was er altijd wel een aanknopingspunt, een associatie, een gebeurtenis of zelfs een nieuwtje dat me aan het schrijven bracht. En altijd maakte ik wel een linkje met het onderwijs. Vaak niet eens bewust. Maar kennelijk is het onderwijs (of een school) onlosmakelijk verbonden met wie ik ben en vooral wáár ik ben. Wat heb ik geleerd? Van wie dan ook, wat dan ook en hoe dan ook, dat maakt niet eens uit. Met die gedachte reis ik volgende week af naar Midden-Europa. In een camper. Nooit gedaan. Maar nooit te oud om te leren, toch?

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.