"Je moet de kinderen echt willen helpen"

Van autisme of ADHD tot hechtingsproblemen: Esther van Rooij komt het allemaal tegen in haar werk. Ze helpt kinderen met gedragsproblematiek. Hoe bevalt dat werk, en waar loopt zij tegenaan? In de serie ‘Eerste stappen’ interviewt Bron Fontys-alumni die net van school zijn.

Wat doe je op een werkdag?
“Ik begeleid een groep kinderen van tussen de 5 en 10 jaar oud met gedragsproblemen. Sommige kinderen hebben autisme, anderen hebben ADHD of hechtingsproblematiek. Na hun schooldag komen ze voor een paar uur bij ons en werken we spelenderwijs aan hun leerdoelen. Om een voorbeeld te noemen: een kind moet leren met zijn verlies om te gaan. Wij stimuleren hem dan om minimaal een keer op de dag een gezelschapsspel te spelen.

Ons doel is om de kinderen te begeleiden en vaardig te maken, zodat ze beter kunnen functioneren in de maatschappij. Wat wij doen werkt ook preventief: het voorkomt extremere problematiek. En sommige kinderen kunnen door onze begeleiding bijvoorbeeld op het reguliere onderwijs blijven.”

Hoe ging de overgang werk-studie?
“Ik heb in mijn vierde jaar stagegelopen bij dezelfde organisatie. Halverwege mijn stage kreeg ik al te horen dat ze me in dienst wilde nemen, dus zo ben ik na mijn afstuderen doorgerold.

De eerste weken als ‘echte werknemer’ waren wel even spannend, ineens heb je veel meer verantwoordelijkheden, schrijf je begeleidingsplannen en heb je veel meer contact met de ouders. Maar uiteindelijk landde het allemaal op zijn pootjes.”

Wat heb je in je opleiding gemist?
“Ik heb niet echt iets gemist. De opleiding was heel breed, over ieder onderwerp kwam wel wat langs. Via je minor en stages kun je je meer specialiseren een richting die jij interessant vindt.

Wat in mijn ogen wel anders had gekund, zijn de tentamens. Dat waren flinke toetsen, over heel veel stof. Ironisch genoeg hebben wij juist geleerd bij psychologie dat het brein zoveel informatie in zo’n korte tijd helemaal niet goed kan opslaan. Als je mij nu opnieuw zo’n tentamen zou laten maken, zou ik driekwart weer vergeten zijn.”

Wat maakt dit werk voor jou zo interessant?
“Ik ben ervan overtuigd dat de kinderen bij ons iets leren of oppikken dat hen helpt om de drukte van de maatschappij beter aan te kunnen. Ik vind het mooi als een kind zich door onze begeleiding geen uitzondering hoeft te voelen.

In dit werk is het belangrijk om gemotiveerd te zijn en de kinderen oprecht te willen helpen. Anders kun je dit werk niet doen. Een kind prikt er zo doorheen wanneer je niet oprecht bent.”

Tevreden?
“Ja! Ik leer nog steeds veel en het bevalt goed. Ik merk ook dat ik vanuit mijn opleiding iets heb toe te voegen, omdat ik nieuwere methodiek ken die we kunnen toepassen.

Maar dit is niet mijn eindstation. Komend jaar begin ik aan de hbo-master Educational Needs, een onderwijsmaster. Ik heb inmiddels gezien hoe de jeugdzorg werkt, maar van het onderwijs heb ik nog weinig meegekregen.

Het gezin en school zijn de pijlers van iemands jeugd. Kinderen zitten tot hun achttiende de helft van hun tijd op school. Het is belangrijk dat ze lekker in hun vel zitten als ze in de klas zitten. Het werk van een remedial teacher of intern begeleider lijkt me daarom wel interessant. Maar dat is mijn einddoel, eerst nog meer ervaring opdoen.” [Eva Witte]