Ik ben een groeter
Bewegen in coronatijd, goed voor de vitaliteit. Dus hop. Stoel van mijn billen geduwd en neus buiten de deur. Elke dag weer.
Een #ommetje, rondje hardlopen of even naar de brievenbus. Tja, je moet toch wat. Vaak ongeveer dezelfde route, want zoveel verschillende rondjes kan ik niet lopen in een half uur rond mijn huis. Dat er nog geen sleuf in het asfalt is gesleten, mag bijna een wonder heten.
Om de moed er in te houden, doe ik mijn best elke dag weer iets nieuws te zien op hetzelfde rondje. De lol is dat je tijdens zo’n rondje ook steeds vaker dezelfde mensen tegenkomt.
En ja. Dan ga je groeten. Tenminste ik wel.
Opgegroeid in 'de regio' ken ik niet anders. Als je mensen op straat tegenkomt, dan zeg je ze gedag. Een vriendin uit Den Haag was ooit eens op bezoek. 'Goh wat ken jij veel mensen', zei ze toen we een rondje liepen. En ook als ik eens in de grote stad ben, groet ik. De mensen die teruggroeten, zijn ook vaak op bezoek, daar ben ik inmiddels achter.
Ik vind het erg vermakelijk. Zo is er de dame die altijd de hond uitlaat. Had ze plots de hond ingeruild voor een vent. Dolgelukkig straalde ze het wandelpad af. Nu groeten ze beiden. Zo benieuwd hoe dat afloopt.
En de oudere dame die met regelmaat langs sjeest op haar e-bike, inmiddels kan er een lachje af. De stugge achterbuurman die eigenlijk nooit zo goed weet of hij moet groeten. De pubers die uit school komen fietsen met hun muziek op standje 10 en erbovenuit schreeuwen om te groeten.
Ik ga het steeds meer waarderen dat ommetje. En noem me een groeter. Ik vind het best. Het maakt mijn dag en wie weet ook de dag van een ander.
Janneke Gielisse werkt bij Fontys als marketing manager en consultant. Ze heeft een groot hart voor onderwijs, een leven lang ontwikkelen en doen. En heeft daar ook een mening over.
Heel goed, ik hoor ook bij de club ;-)
En vergeet ook de dak-en thuislozen niet te groeten (zij schijnen serieus vaak te worden genegeerd).