Erik Bienefelt: ‘laagdravend’ en mateloos dichter

Erik Bienefelt is communicatiemedewerker bij Fontys Pedagogisch Technische Hogeschool in Eindhoven. Naast zijn werk is hij een veelzijdig veelschrijver: “Je schrijft zoals je bent. In mijn geval is dat ook een beetje mateloos.” 

Typeer je jezelf als dichter? 
“Dat is dubbel. Twintig jaar geleden ben ik inderdaad flink gaan rijmen. Maar tegelijk zette ik me altijd af tegen het pretentieuze. Kort gezegd: dichters zijn vaak ietwat narcistische types die denken dat ze wereldliteratuur scheppen."

"Als ik dan voorlas op een poëzieavond, probeerde ik de gedragen sfeer bewust te downplayen. Bijvoorbeeld met een gedicht als Poëzie da begrijp ik nie- eveneens de titel van een verzamelbundel die ik heb gemaakt. Verder gebruik ik, als ik gedichten op sociale media publiceer, graag de hashtag #laagdravend.”  

“Ik houd niet van labelen. Van je bent dit of dat… Bovendien: ik merk dat ik, wanneer ik intuïtief-associatief ga denken, vrij snel de kant van het absurdistische op ga. Dat maakt dat mijn gedichten of teksten moeilijk te vangen zijn.” 

Twee jaar terug publiceerde je een boekje over je woonplaats Tilburg, onder andere met gedichten die eerder verschenen in de rubriek ‘Stadsgezicht’ van Brabants Dagblad. 
“Ja, zoals veel Tilburgers heb ik mixed feelings bij de stad. Tilburg is niet mooi of historisch, in tegenstelling tot Breda waar ik ook heb gewoond. Dat Tilburg het zonder duidelijk stadshart moet stellen is niet het gevolg van een Duits bombardement. Het komt omdat de stad van oudsher bestaat uit losse herdgangen of buurtschappen, aan elkaar gegroeid door de verschillende textielfabrieken her en der in de stad."

"Die verdwijnende industrie werd in de jaren ’70 en ‘80 weer vervangen door zielloze pleinen en rommelige architectuur. Maar ondanks het gebrek aan esthetiek bruist Tilburg wel, het verveelt nooit.” 

Voor een online-personeelsblad van FPTH maak je de rubriek ‘Van Aandrijflijn tot CTRL-Z- een geschiedenis van de techniek’. Dat klinkt ambitieus. 
“Ook hier neig ik weer naar het absurde. Veel technische teksten zijn ellenlang en gortdroog. Ik maak weliswaar lemma’s over de uitvinding van het wiel en het vuur, maar dat vindt dan plaats in Eindhoven, op één en dezelfde dag. En het wiel vat vlam, wat dan weer leidt tot de uitvinding van de as… Enzovoort. "

"Die vreemde associaties zoek ik niet bewust: het gebeurt gewoon. Misschien ook van de weeromstuit. Ik heb een 40-urige baan en produceer veel teksten voor onze websites. Buiten dat conformistische stramien laat ik mijn gedachten dus volop de vrije loop.” 

“Door de absurdistische associaties die ik leg raken lezers in de war. Ze gaan twijfelen aan mijn bedoeling. Maar twijfel is het begin van wijsheid. Stiekem geniet ik ervan mensen op het verkeerde been te zetten. Dat vind ik leuker dan dat ik serieuze complimenten krijg.” 

Wat zijn je ambities als auteur? 
“Ik vind het moeilijk om dat hardop te zeggen, ‘downplayer’ als ik ben. Ik schrijf veel, misschien door een innerlijke drive, maar met zoiets als ‘Waar sta je over vijf jaar?’ kan ik weinig. Blijkbaar wil ik me graag uiten, maar ik leef niet in de veronderstelling dat de wereld ook luistert.”  

Je schrijft vanaf deze week blogs voor de website ‘Werkenbijhogescholen.nl’? 
“Die gaan over mijn dagelijkse werkzaamheden bij Fontys. Vaak zit in blogs waarin professionals over hun werkvloer vertellen kraak noch smaak. Het gaat binnen de kortste keren over ‘verbinding’ of ‘de stip op de horizon’. Ook in dit geval hoop ik het wat losser te kunnen maken.”  

“Trouwens, al die meningen die je tegenwoordig via vlogs, blogs en talkshowtafels over je heen krijgt zijn allemaal zo relatief. Bij alles wat je beweert, kan iemand anders weer roepen: maar aan de andere kant is het toch ook zus of zo…? En dan heb je ook nog bloggers die het poneren van een mening liever helemaal uit de weg gaan. Zo iemand ben ik niet. Gelukkig maak ik me over behoorlijk veel dingen druk.” [Frank van den Nieuwenhuijzen]