Enkeltje Mars

Sorry, maar soms zakt de moed me in de schoenen. Het klimaat, Trump, zorgverleners die klappen krijgen, het nieuwe rooster van mijn dochter dat door een lerarentekort ernstig verschraalt. En als het echt tegen zit heb ik niets eens zin om lichtpuntjes te zoeken.
Over lichtpuntjes gesproken: de afgelopen weken waren er nogal wat astroïden en kometen en ander verontrustende rommel in ons melkwegstelsel te zien. Oké, de aarde kwam niet in gevaar, maar toch. Ben je net op weg om het CO2-probleem op te lossen, dondert er een grote steen in de buurt neer en zijn wij de nieuwe dinosauriërs.

Zijn er oplossingen? We kunnen naar Mars. Ik was ooit op een congres waar een enthousiaste meneer pleitbezorger was voor een enkeltje Mars. Hij zocht vermogende vrijwilligers en sponsoren om alles te bekostigen. ‘Je gaat ernaar toe en je komt niet meer terug’, was de boodschap.
Iemand uit het publiek vroeg hoe dat allemaal toch mogelijk was. ‘Alles is tegenwoordig mogelijk’, was het enthousiaste antwoord. Ik stak mijn vinger op en vroeg hem wat we moesten doen als we geland waren op Mars en vanachter een heuvelrug zouden kleine groene wezentjes met laserstraalpistolen ons tegemoet komen om ons dood te schieten. ‘Dat kan niet’, was het antwoord.

Laten we eerst maar eens dat lerarentekort oplosssen.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.