Een wreed kerstpakket
Vroeger kreeg je van Fontys een kerstcadeau. Zo’n grote doos. Daar was je blij mee. Of niet. Of een beetje. Het maakte niet uit. Het was, wat het was. Een doos.
Ik heb mijn doos wel eens dronken geruild met iemand anders die beneveld op het station ronddwaalde met ook zo’n doos. Ik heb ook wel eens mijn doos in de trein leeg gevreten vanwege een kerstborrelvreetkick. Droge crackers met koude ragout. Het was heerlijk.
Tegenwoordig krijgen we bij de dienst IT een link naar een website met heel veel keuze. Wat kies je? Een Belevenis? Boek? Drank? Luchtje? Keukenapparatuur? Of toch een goed doel?
Het is een wreed kerstcadeau. Kijk, elke keer als je geld uitgeeft, maak je natuurlijk ook een keuze. Voor die dure spijkerbroek, had je ook kinderlevens kunnen redden. Alleen is die keuze niet expliciet. Bij het online kerstpakket wel.
Een Belgisch bierpakket? Of vluchtelingen? Foodprocessor? Of de voedselbank? Het is Kerst. Het feest van de naastenliefde. Kies dan nog maar eens voor een speakerset in plaats van voor onderwijs voor Keniaanse kinderen.
Ik vraag me wel eens af, zou er data beschikbaar zijn over deze keuzes? Kiest het onderwijs anders dan andere sectoren? Meer goede doelen? Of juist meer drank?
Aan mij ligt het niet. Ik koos vorig jaar een hippe retro-koelbox-met-chroom. Dat was voor een goed doel. Ik ben namelijk op een leeftijd dat op het strand de aandacht van het lichaam moet worden afgeleid met een accessoire.
Daar wordt écht iedereen beter van.Rens van der Vorst is technofilosoof, hoofd IT Innovatie bij Fontys en auteur van 'Waarom je altijd wilt winnen van je navigatieysteem'.
Ik ontving vanuit Fontys een kerstborrelpakket met worst en alcoholische drank. Ik eet al jaren alleen vegetarisch voedsel. En wat, als ik geen alcohol zou willen of mogen drinken..?
Dit had ik echt niet verwacht, helemaal in een jaar waarin vanuit het CvB het belang van diversiteit en inclusie werd benadrukt. Een jaar met, meer dan ooit, aandacht voor onbewuste vooroordelen en onbedoelde patronen.
Als vrouw kreeg ik vroeger vele stropdassen en manchetknopen: van universiteiten, van bedrijven, maar ook als ik een lezing had gehouden.
Dit voelde toch als een raar signaal: je krijgt een presentje, maar er is verder niet aan jou als uitzondering gedacht…
Ik heb dit soort cadeaus altijd dankbaar en glimlachend ontvangen, maar van binnen voelde het vreemd.
De keus voor bovengenoemd kerstborrelpakket was ongetwijfeld een vergissing bij een snel genomen besluit. Ik weet in elk geval zeker dat dit niet opzettelijk gedaan is...