Een klas vol smurfen

In den beginne waren er geen schermen. 

Docent Pieter had alleen een krijtbord. Later kwam de overheadprojector. Dat maakte een einde aan grappen van snoodaards die krijtjes vervingen door o.b.’s, maar daar had Pieter nooit veel last van gehad. Hij was een goede docent. Hij kon boeiend vertellen. De leerlingen betrekken. En als zijn leerlingen even rotzooiden of onderuitzakten, dan vond hij dat fijn. Het was feedback. Het hielp Pieter om beter te worden.

Later kwamen de schermen in de klas. Eerst TV. Daarna beamers en smartboards. Maar het bleef hard werken. Pieters’ vakmanschap was vereist. Tot op een dag de studenten zelf verdwenen achter de schermen. 

Verscholen achter een laptop of starend naar een smartphone zaten ze in de klas. Pieter ging de strijd aan, maar verloor. Terwijl hij boeiend vertelde, speelden de studenten World of Warcraft of scrolden door hun Instagramfeed.

Pieter kreeg steeds minder feedback. Waar hij vroeger trots was op een stille klas, baarde het hem nu zorgen. Wie waren die blauw oplichtende gezichten voor hem? Soms voelde hij zich Gargamel in een klas vol Smurfen.

Toen kwam de pandemie. De leerlingen verdwenen verder achter hun schermen. Niet langer in de klas, maar in MS-Teams. Uitdrukkingsloze gezichten werden nietszeggende initialen. De enige die nog zichtbaar was, was Pieter maar zijn achtergrond was al vervaagd. Van feedback was al lang geen sprake meer.

En nu dreigt de metaverse. Straks wordt Pieter een online poppetje. Van voor de klas naar in het scherm. Een com-pieter. Wachtend op zijn pensioen.