Eindhoven,
11
februari
2020
|
09:02
Europe/Amsterdam

Een held voor een ander

Mega Mindy en Superwoman verbleken bij de held die ik me waan als er iemand staat te gillen op een stoel omdat er een muis in de buurt is. Muizen vind ik super cute. Mijn ‘dat-los-ik-voor-je-op-reflex’ schiet meteen toe. Toen jaren terug het zusje van mijn vriend midden in haar examentijd slapeloze nachten had vanwege de muizenplaag in haar studentenhuis, bood ik me kloek aan als slaaphulp. Het geknaag aan het schuim van de slaapbank nam ik voor lief.

Het overkomt me ook in crisissituaties tussen mensen dat ik mezelf figuurlijk aantref met een rood heldencapeje om. Ik fietste naar mijn werk en vlak voor mijn neus werd op een rotonde een jonge vrouw van haar scooter gereden door een automobilist die haar geen voorrang gaf. Beiden waren erg geschrokken en de man begon te schreeuwen en tegen de scooter te schoppen. Ik ging bij de vrouw staan, belde kalm de politie en keek de man rustig aan. Hij stopte verbaasd met schreeuwen en schoppen. Ik was er zelf ook verbaasd over. Pas toen de politie ter plaatse was en ik verder fietste naar school, haalde de angst mij in.

Zo’n held ben ik namelijk meestal niet. En al helemaal niet als het om mijn naasten of mezelf gaat. Om hulp roepen komt niet snel in me op. Mijn eerste neiging is om het allemaal in mijn eentje te lopen cheffen. Ik herinner me heel wat situaties waarin ik met de mond vol tanden stond. Bang de situatie erger te maken, mensen te kort te doen, of om lastig gevonden te worden. Mezelf verwijtend slap te zijn.

Wat is het dan fijn dat er anderen zijn die wèl bij hun positieven blijven en je de hand reiken. Of een luisterend oor bieden. Dus docenten én studenten: trek allemaal je Fontys Helden-cape aan!

Inge van de Vorst is oprichter van De Liefdesdokter en docent bij Fontys Hogeschool HRM en Psychologie en coachende vaardigheden voor docenten Fontysbreed.

Reacties (0)
Bedankt voor uw bericht.