De mythe van de goudvis

Op mijn dertigste was ik honderd procent overtuigd van dingen, die op mijn veertigste volstrekt niet bleken te kloppen. Op mijn veertigste was ik overtuigd van dingen, die op mijn vijftigste niet bleken te deugen. Dus de kans is levensgroot dat ik nu van alles denk, waar geen hout van klopt. 

Kortom: met leeftijd komt bescheidenheid, twijfel en mildheid. Vreemd genoeg zie ik dat niet om me heen. Het wordt wel later maar niet leuker. Hoe ouder, hoe eigenwijzer. Hoe zekerder van het eigen gelijk. Hoe moeilijker om het denken aan te passen aan een veranderende wereld.

Maar, oude mensen, moeilijk is het niet.

Een voorbeeld. Jarenlang heb ik verteld dat mensen dankzij technologie de aandachtspanne krijgen van een goudvis. Op podia, vol zelfvertrouwen, met goudvissenplaatjes en alles. Ik schrijf zelfs columns van 250 woorden vanwege uw goudvissenbrein. Op aanraden van de redactie, dat wel.

Inmiddels weet ik dat ik onzin uitkraamde. Aandacht is afhankelijk van de taak. Het scheelt nogal of je aan het TikTokken bent of aan het schrijven, aan het Netflixen of aan het lezen. En belangrijker, goudvissen zijn jaren onderschat. Ze kunnen waterroutes onthouden die ze maanden geleden geleerd hebben. Ze herkennen de gezichten van hun baasjes en pas zag ik ze zelfs moeiteloos een wagentje besturen.

Daarom: sorry mensen. Ik zat fout. Sorry goudvissen. Ik had niet moeten lachen toen die student een goudvis doorslikte (waarom stond dat niet in het 25-jaar-Fontys-boek?). En sorry voor die keer dat ik één van jullie, dood weliswaar, doorspoelde in mijn WC.
Met sanibroyeur.       

Rens van der Vorst is technofilosoof, hoofd IT Innovatie bij Fontys en auteur van 'Waarom je altijd wilt winnen van je navigatieysteem'. Lees hier de eerdere columns die hij voor Bron schreef.