Een kast zonder mannen

Sinds een paar weken is mijn moeder het huis opnieuw aan het inrichten en daar horen nieuwe meubels bij. Aan mij de schone taak om die meubels in elkaar te zetten, dus semi-half gedwongen ging ik aan de slag.

Mijn moeder en ik wonen al zo’n zestien jaar met z’n tweeën samen en hebben nog nooit een man nodig gehad om iets op te lossen, dus nu ook niet. Op Nationale Vrouwendag - een grappige bijkomstigheid - begon ik de grootste klus van mijn leven (bij wijze van spreken).

De kast was namelijk geen simpele IKEA-variant en veel gereedschap had ik niet voorhanden. Na veel draaien, timmeren, duwen en zoeken was ik drie uur verder en bij stap zes…van de twintig. Mijn moeder zat in de woonkamer en hoorde mij tegen mezelf mompelen: ‘kut, kut, kut.’ Langzaamaan veranderde het gemurmel in geschreeuw en kwam ze toch maar eens kijken. Tussen stap vijf en zes was iets misgegaan.

Met veel moeite en gekloot lukte het ons toch om weer op de juiste plek te komen. We keken elkaar aan en beloofden over dit voorval niemand iets te vertellen. We hoorden de mannen ons al uitlachen. Dat gingen we ons dus echt niet laten gebeuren.

Aan het einde van de dag stond de kast stevig tegen de muur, was Nationale Vrouwendag alsnog een succes geworden en besloot ik om hierover toch een stuk te schrijven. Op de achtergrond hoor ik het gelach om deze blog al, maar ik kan alleen maar denken: mijn kast staat. En nu jullie...

Puck Vriends zit in het tweede jaar van de Fontys Hogeschool voor Journalistiek. Voor Bron blogt zij wekelijks over haar studentenleven.