Zeven tegen eenzaamheid

Regelmatig lees ik dat er veel eenzaamheid onder jullie jongeren is. Ik vind het verschrikkelijk. Ik heb ook tijden dat mijn enige gesprekspartner ikzelf ben. Het was soms zo erg dat ik door mezelf heen praatte. Ik had soms zulke stille weekenden dat het enige wat in mijn huis bewoog de muren waren die op me afkwamen.

Ik zag eenzaamheid als sneeuw voor de zon verdwijnen als iemand verliefd werd. Wat een fantastisch medicijn is de liefde toch. Maar met mijn bindingsangst - het kan ook verlatingsangst zijn - is het talent verliefd worden wat laag ontwikkeld.

Wat ik nu doe tegen eenzaamheid is dat ik zeven mensen die ik graag mag, en zij mij, regelmatig in vlees en bloed om me heen heb. Mijn tip aan jullie is: vermijd vrienden die je voornamelijk in pixels en als profiles ziet, maar ook die 70 nep-likes of 700 facebook-friends.

Nee, friends die je ruikt als ze stinken en die naar je toe komen om je te feliciteren als je jarig bent en niet een prefab hoera-gifje sturen of van die botox emoticons-appjes of, helemaal afschuwelijk, die je even vals en snel een heppiebeursdee in zingen.

Bij die zeven kan ook je vader of moeder zitten of met een beetje geluk allebei, of je siblings, de buurjongen, een oud-klasgenoot, je oma, een collega. Valt er iemand af, om wat voor reden dan ook, vul het weer aan tot zeven anders zit je over een paar jaar weer met hetzelfde.

Ga af en toe naar buiten, gewoon op een bankje zitten, op een van die gemozaïekte sofa’s van mij. Dit zeg ik niet om reclame te maken want ze zijn voor jullie toch veel te duur. Maar je moet gewoon mensen zien en zorgen dat zij jou zien, dat je erbij hoort, één van ons bent. Maar ga er niet energieloos zitten scrollen of suf te surfen. Dat stoot af, ben je niet eens interessant genoeg om hallo tegen te zeggen.

Tel even bij jezelf na: zeven!

Karin Bruers is cabaretière. Daarnaast is zij als sociaal onderneemster tot ver over de grenzen bekend om haar social sofa's, waarmee zij de sociale samenhang in buurten wil verstevigen.