Weemoed op de campus

Wat is het nut van filosofie? Ik was in het theater getuige van een voorstelling van de Nederlandse filosofe Joke Hermsen. Er kan een belletje gaan rinkelen want ze komt regelmatig op televisie en ze schrijft ook nog essays en romans. Haar stokpaardje is melancholie, weemoed dus.

Voor mij was melancholie een even ongrijpbaar fenomeen als, ik noem maar wat, de liefde of het werk van een loodgieter. Maar na haar voorstelling waarin ze het onderwerp op volstrekt logische wijze uiteenzette was ik overtuigd van het nut van melancholie. Haar podiumact werd overigens ondersteund door drie fenomenale musici die met snaarinstrumenten de juiste, afijn, u begrijpt de beeldspraak.

In het (heel) kort: melancholie is het verlangen naar wat ooit was. Dat uit zich in twee stromingen. De eerste is de creatieve, inspirerende beweging in de vorm van kunst, wetenschap, literatuur, muziek en derhalve vooruitgang. De andere (tegen)beweging is reactief, behoudend, sentimenteel en kent angst als belangrijkste voedingsbodem. U denkt nu misschien aan Forum voor Democratie? Ik deed dat wel. Melancholie is dus ook politiek, cultureel en sociaal.

Het was een mooie avond. Het was alleen doodzonde dat de zaal bevolkt werd door oude, erudiete hoogopgeleide pensionado’s die de helft van de voorstelling de oogjes lekker toededen. Joke Hermsen zou gastcolleges moeten geven op Fontys. Misschien moeten die drie gitaristen vervangen worden door hip-hoppers, I don’t care, maar melancholie en weemoed horen thuis op de campus. Het leven kan niet alleen maar ‘gewoon’ leuk zin. Er is meer. 

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.