Voor mij geen jubelton

Beste Sander Schimmelpennick,

Het is al even geleden dat je het stuk in de Volkskrant hebt geschreven over een jubelton maar ik kon het niet laten om er toch nog even op terug te komen. Wat een idee: elke 25-jarige een jubelton van de staat! Mijn hart ging er heel even sneller van kloppen. 

Als hbo-student van een lerarenopleiding wacht mij een middenklasse-salaris en het idee van een mooi beginnetje voor bijvoorbeeld een huis of toch dat eigen bedrijf beginnen, sprak mij best aan. Ik zou er bijna deeltijdwerkdromen van krijgen (…NOT).

Toch duurde mijn euforie niet lang... Een ton op je 25e tegen kansenongelijkheid? Hoe dan? Kansenongelijkheid heeft voor je 25e levensjaar al heel veel invloed gehad. Hoeveel kansen je krijgt is van heel veel dingen afhankelijk. Hebben jij of je ouders moeten vluchten en is Nederland je tweede land (en Nederlands dus je tweede taal)? Kreeg je de kans om piano of gitaar te spelen? Kreeg je de kans om de stress van thuis er op het voetbalveld uit te trappen? Of kreeg je juist een te laag schooladvies eind groep 8 omdat je ouders lager zijn opgeleid? Werd afspreken met vriendjes gestimuleerd of moest je voor een ander zorgen? Heb je vanuit huis de sociale mores meegekregen om je goed te handhaven in de wereld?

Kansenongelijkheid is op 25-jarige leeftijd al een feit. Als geld al een oplossing is, dan gaat het met name over het ontbreken van geldzorgen in het gezin als kinderen opgroeien. Want structurele armoede is een grote ‘kansenongelijkmaker’! En moet ik als leraar geschiedenis in opleiding jou nou gaan vertellen wat er gebeurt met de huizenprijzen als iedereen die jubelton krijgt? Precies: die gaan dan omhoog en zo zitten we met die ton alsnog met zijn allen in dezelfde situatie. Om maar niet te spreken over de volgende ‘pech’ generatie die ik nu al zie aankomen….

Als er dan toch geld is, laten we dat dan stoppen in de meest fantastische voorzieningen voor alle kinderen in Nederland. Dat je altijd naar de muziekschool, het zwembad, de sportschool of huiswerkbegeleiding kan. En dat al die dingen niet afhangen van het inkomensniveau van je ouders. Dat de kaartjes voor een mooie voorstelling in het theater ‘gewoon’ op school uitgedeeld worden. Zodat iedereen kansen krijgt om zich te verwonderen en te groeien. Kansen die ik ook heb gehad en die ik iedereen gun.

Liefs, 
Roos

Roos Vervoort is tweedejaars student aan de lerarenopleiding geschiedenis in Tilburg en schrijft columns voor Bron.