Vastgoed

Je ziet nooit stakende grootaandeelhouders. Of CEO’s van farmaceutische bedrijven die hun werk een dag neerleggen als protest tegen de hoge werkdruk. Makelaars en projectontwikkelaars die met z’n allen in Hummers en BMW’s naar Den Haag cruisen om op het Malieveld te demonstreren tegen de schijnbaar niet te dichten salariskloof. Ik zie een spandoek voor me: “Wij willen (nog) meer!”

De ironie ontgaat je niet, neem ik aan. Waar geen ironie aan kleeft is de toename van het aantal studenten bij de vastgoedopleiding. Nou snap ik heus wel dat je droom om astronaut, profvoetballer of cowboy te worden ergens in, pak ‘m beet, de vierde klas van de middelbare school is weggeëbd, maar om die nou meteen te vervangen door een carrière in het vastgoed? Persoonlijk vind ik dat er iets sinisters aan het woord vastgoed kleeft. ’t Is vastgoed (maar ondertussen…)

En dan krijgen we ook nog eens te maken met een drastische afname van het aantal studenten Nederlands. Wat gaat dat nou weer opleveren in de toekomst? Waarschijnlijk een makelaar die zijn huizen te koob aanbiet en waarbei een bezigtiging ter allen teide mogeluk is. Het goede nieuws is dat de belangstelling voor de studies rechtsgeleerdheid, psychologie en geneeskunde toeneemt. Het heeft ook allemaal met elkaar te maken natuurlijk. Een overspannen advocaat met een maagzweer die een rechtzaak aanspant tegen een vastgoedhandelaar met een psychose. Met een uitspraak die niemand kan lezen.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.