Saai

Twintigers van nu hebben al burn-outs. Dat las ik. Dat komt doordat ze zijn geboren in een tijd dat alles moet kunnen. Het is dus niet ‘alles kan’ maar ‘alles moet kunnen’. Moeten. Naar woord. Spreek het maar eens met een glimlach uit. Nee hè, mij lukt het ook niet. Ongewenste kinderen noemen we een moetje. Je zult je je hele leven maar een moetje moeten voelen. Dat is niet te doen, toch? Daar krijg je een burn-out van, dat geloof ik wel.

Wat ga je daar aan doen, jongere? Is het moeilijk om niet dat unieke talent te zijn? Is het leven onverdraaglijk als een modaal salaris je uitzicht is?

Zou saaiheid iets helpen? De saaiheid die sommigen nog kennen van aardbeien plukken. Of post sorteren. Traag kan ook mooi zijn. Roeien bijvoorbeeld. Twee spanen in water, plons en je gaat een stukje vooruit. Of langzaam praten, dat wil ook nog wel eens helpen. Ik heb een dochter van elf, ze struikelt nooit. Behalve over haar woorden; de hele dag. ‘Ik moet nog dit, ik moet nog dat’. Meisje, je moet helemaal niks, denk ik dan. Maar ja, ik denk ook: doe je best, maak je huiswerk, toon inzet, wees enthousiast, kom op.

Ik lees mijn column nog even terug. Er zit geen energie in. Nou, dan maar een keer niet.