Pleidooi voor de liefde

Afgelopen vrijdag, Natlab in Eindhoven. In een bomvolle zaal met naast wat vijftigplussers vooral jonge mensen, veelal man, komt Abel van Gijlswijk alias AABZ in zijn voorstelling ‘Rebranding Anarchism’ met een lichtflits en luide knal uit de lucht vallen. 

Vanaf de eerste seconde is het een overweldigende stortvloed aan geluid, taal en ideeën. Poëtisch in de rauwe rapteksten en scherp in analyses van wat er mis gaat en nodig is in de wereld. In een duizelingwekkend tempo. De maker is geraakt. En raakt.

Ik zit in het publiek en voel me mentaal door elkaar geschud. Over het gebruik van het woord kanker, hoe taal werkt en clubjes voor mensen die tegen clubjes zijn. Af en toe stelt hij ons een vraag. “Is er iemand die VVD stemt?” Stilte. “Niemand?” Waarna hij charmant en onomwonden zijn mening deelt over dit gedachte(niet-zo)goed. 
Even later: “Is er iemand die gelooft?” 
“Ja, in de liefde”, zeg ik lafjes, zacht genoeg om niet door hem gehoord te worden. Gemompel in de zaal.

Wat volgt is een gloedvol pleidooi van AABZ voor een hernieuwd geloof. Een collectief geloof in… juist ja: de liefde! Waar ik uit angst voor een publieke roast de liefde verraad door zowat te zwijgen, schreeuwt hij het hoopgevend voor haar uit.

Behalve onder de indruk van het meervoudige talent van deze kunstenaar en zijn onorthodoxe boodschap, stap ik naar buiten met het voornemen om mijn geloof in de liefde volmondig uit te dragen. En mijn angst voor sociale afwijzing nog wat meer te ontregelen.

Voor wie nu denkt ‘oh nee, hè’: wees gerust. Dit is voor nu mijn laatste column voor Bron. Tot een volgende keer, waar dat ook mag zijn. Dank je wel voor het lezen. Het was me een waar genoegen.

Inge van de Vorst is docent bij Fontys Hogeschool HRM en Psychologie en coachende vaardigheden voor docenten Fontys-breed. Ook is zij oprichter van De Liefdesdokter. Lees hier eerdere columns van haar.