Orkaan maakte einde aan reis Sanne: 'Niet willen missen'

Ze heeft er jarenlang naar uitgekeken. Deze zomer mocht de 22-jarige journalistiekstudent Sanne van der List eindelijk naar de World Scout Jamboree in Zuid-Korea. Maar wat een mooie reis had moeten worden, werd een bizarre trip met een ziekenhuisbezoek, hittegolf en evacuatie.

De World Scout Jamboree is een evenement dat eens in de vier jaar plaatsvindt voor jeugdleden van de scouting. Het is een kamp waar zo’n 50.000 scouts van over de hele wereld samenkomen. Het zou twee weken duren, maar vanwege een naderende orkaan werd iedereen na tien dagen al weggestuurd.

Sanne was mee als vrijwilliger en zat in het nieuwsteam van de Jamboree. Ze wilde vier jaar geleden ook al mee, maar dat was toen niet haalbaar. Vervolgens wilde ze naar de Europese editie, maar die ging niet door vanwege de coronacrisis. En dus zette ze al haar zinnen op deze reis naar Zuid-Korea.

Water
Voorafgaand aan de Jamboree ging Sanne eerst met een aantal anderen naar Japan. Daar bezocht ze oude hoofdsteden, tempels en ging ze naar een bamboebos. “Daarna zijn we naar Zuid-Korea gereisd”, vertelt de student, die in december wil afstuderen. “We hadden al te horen gekregen dat het verstandig zou zijn om extra water mee te nemen omdat de waterleidingen op het Jamboree-terrein nog niet waren aangesloten.”

Eenmaal op het terrein bleek de situatie een stuk erger. Niet alleen de waterleidingen waren niet aangesloten, ook een groot deel van de toiletten bleek nog niet in gebruik. “Bovendien was het met een gevoelstemperatuur van boven de 40 graden bloedheet. Los van twee tenten waren er niet veel schaduwplekken. Dat was best pittig, zeker toen we onze tent op moesten zetten.” [Tekst gaat verder onder de foto's]

De jeugddeelnemers zouden een paar dagen later arriveren, maar werden verzocht om nog een dag later te komen omdat het terrein niet klaar was. Dat was volgens Sanne ook wel nodig. Het had inmiddels flink geregend en de afwatering was net als het terrein niet in orde. Bovendien was er een container met voedsel gearriveerd dat beschimmeld was.

“Dat was al niet helemaal top”, zegt Sanne. “Maar toen iedereen er eenmaal was, ging het wéér mis tijdens de openingsceremonie. Het veld waar het evenement zou plaatsvinden, had maar twee uitgangen en bleek niet groot genoeg voor 50.000 mensen. Heel veel aanwezigen raakten oververhit, werden onwel of kwamen in verdrukking. Ze moesten naar het ziekenhuis, die tot overmaat van ramp overvol lag.”

Sanne kwam zelf ook in het ziekenhuis terecht nadat ze een vriend eerste hulp had verleend. Hij was onwel geworden door de hitte. “Ik heb hem twee uur geholpen zonder dat ik de beschikking had over eten of drinken en ben vervolgens zelf ook oververhit geraakt. De inmiddels gearriveerde arts vond dat ik wankel op mijn benen stond, dat ik zelf ook gecheckt moest worden. Ik knapte op van een beetje eten, drinken en koelte, maar mijn vriend was er erger aan toe. Hij was slecht aanspreekbaar.”   

Orkaan
De organisatie van het festival heeft overleg gepleegd, maar besloot het evenement ondanks de onverantwoorde situatie toch door te laten gaan. “Verschillende landen besloten zelf weg te gaan, maar wij zijn gebleven. Tot woensdag. Toen móésten we wel vertrekken vanwege een naderende orkaan. Iedereen moest halsoverkop inpakken en van het terrein af.”

Alle aanwezige groepen zijn vervolgens naar verschillende locaties in Zuid-Korea gebracht. Sanne kwam met haar groep in een katholieke universiteit terecht, waar alle mannen en vrouwen vanwege het geloof van elkaar gescheiden werden. In de dagen die volgden, hebben ze in een verkapte vorm toch een soort Jamboree kunnen houden door allerlei activiteiten te organiseren.

“Zo hebben we toch nog een Jamboree gehad, alleen niet zoals we gepland hadden. Het evenement was vanwege alle problemen inmiddels groot nieuws geworden in Zuid-Korea. Als we over straat liepen, wilden mensen foto’s van ons maken. Activiteiten moesten we onder politiebegeleiding doen. En de sluitingsceremonie was al helemaal vreemd. Daar kwamen heel veel fotografen en nieuwsgierige mensen op af. Het was echt heel bizar. Toch had ik het voor geen goud willen missen.” [Karen Luiken]