Nog één keer uitleggen graag

Studenten hebben altijd problemen met hun fiets. Ze hebben er geen, hij wordt steeds gestolen, ze raken hem kwijt, hij is gammel of kapot. Als je iemand ziet langskomen op een splinternieuwe fiets dan weet je dat het geen student is.

Ook mijn fiets heeft altijd wat; de ene keer doet het licht het niet, de andere keer is mijn band leeg. Ik heb dit feit geaccepteerd en fiets dagelijks met een slappe band door de stad. Dat is nog niet zo makkelijk, want je komt amper vooruit met zo’n fiets. En als je helemaal niet vooruit komt; dan is je band lek. Helaas heb ik ook daar vaak mee te maken.

Zo fietste ik laatst naar huis en was het weer raak. Ik belde mijn vader en hij kwam me ophalen. Het was mooi weer en al snel stonden we met zijn drieën in de tuin: mijn vader, ik en de fiets.

Door de jaren heen heeft mijn vader mij al een stuk of zeven keer uitgelegd hoe je een band moet plakken en iedere keer zeg ik dat ik het de volgende keer écht zelf ga doen. Het einde van een standaard band-plak-dag is dan ook altijd hetzelfde: ik maak een start maar kom er al snel achter dat ik het toch niet meer zo goed weet. Vervolgens schakel ik toch mijn vader in, die het wéér uitlegt en eindig ik met een geplakte band.
Heb ik het toch weer goed voor elkaar, vind ik dan.

Puck Vriends zit in het tweede jaar van de Fontys Hogeschool voor Journalistiek. Voor Bron blogt zij wekelijks over haar studentenleven.