“Lessen trekken uit de praktijk, niet uit boekjes”

Tijdens zijn studie International Event, Music & Entertainment Studies liet marketeer en conceptontwikkelaar Tim Frenken de schoolbanken bij Fontys ACE graag links liggen: “Ik wilde mensen prikkelen, entertainen- en wilde daarmee niet wachten.”

Wat doe je op een werkdag?
“Elke dag is anders, ook vanwege mijn twee banen. In ons bedrijf MerktuigWerktuig doe ik alles zelf, van projectmanagement tot DJ’en. Naast het organiseren van feesten en events zijn we een concept- en merkontwikkelingsbureau. Er is een directe link daartussen. Het neerzetten van een event is steeds meer óók een kwestie van marketing en het creëren van een herkenbare uitstraling.

Eén van onze concepten is het Kruikenstrand van afgelopen jaar: een zomercarnaval op het Tilburgse stadsstrand. De echte carnaval ging niet door, dus hoe chill zou het zijn om nu te carnavallen in je korte broek? Leuk idee, maar vervolgens moet er veel gebeuren om mensen een kaartje te laten kopen. 

Bij MerktuigWerktuig denken we dat tot in de puntjes uit: van de vorm van het podium (een zandkasteel) tot de presentatie door het Tilburgse icoon Ferry van de Zaande. Zo bouw je voor het publiek een beleving van A tot Z.

Bij marketingbureau PEP werk ik twee dagen per week. Daar houd ik me bezig met programma-ontwikkeling en ben ik presentator en editor. Voor klanten als Enexis maken we video’s voor hun website of social media. Ook dat gaat van eerste idee tot definitief eindresultaat.”

Hoe ging de overgang van studie naar werk?
“Ik stond altijd volop in de praktijk. Tijdens een stage bij Omroep Tilburg besefte ik dat ik mijn leerstof meteen wilde toepassen. Ik kocht een camera en ging video’s maken. Uit die praktijk wilde ik lessen trekken, niet uit de boekjes. 

Maar dat liep nogal uit de hand, in de zin dat de studie naar de achtergrond dreef. Juist doordat ik steeds met werkprojecten bezig was, heb ik tien jaar over mijn opleiding gedaan.”

Wat heb je in je opleiding gemist?
“In mijn tijd vond ik IEMES echt te weinig praktijkgericht. Inmiddels is dat veranderd. Aan de advanced courses die je in mijn tijd kon kiezen, zoals copywriting of crisiscommunicatie, heb ik veel gehad. Maar mijn afstudeerscriptie zat me in de weg. Dat vond ik weer te theoretisch.

Uiteindelijk werd het nieuwe concept van challenged based learning mijn redding. In plaats van het schrijven van een onderzoeksscriptie, kon ik mijn eigen bedrijf als case gebruiken en aan de slag met reële vraagstukken. Ook in het algemeen is het curriculum praktijkgerichter geworden. Studenten die al aan het ondernemen zijn, kunnen dat gebruiken voor hun studie.”

Wat maakt dit werk voor jou zo interessant?
“De dynamiek. In mijn werk is geen dag hetzelfde. Vijf dagen per week een video editen of een script schrijven is niks voor mij. Ook omdat ik twee verschillende banen heb, krijg ik iedere keer op een andere manier energie. Dat heb ik nodig.

Bij conceptontwikkeling verzin je soms iets in een opwelling, en maanden later zie je mensen volop uit hun dak gaan als gevolg van je idee. Geweldig als alle puzzelstukjes kloppen… En ook de risico’s die je daarbij soms neemt- wanneer je iets opzet helemaal vanaf nul, kunnen er natuurlijk dingen mislukken. Soms kun je jezelf wel voor de kop slaan vanwege een spelfoutje op een sticker.

Daarbij: omstandigheden, zoals corona, maken creatief. Samen met mijn compagnon probeer ik steeds nieuwe openingen te vinden. Een voorbeeld is onze Horecakiosk in de Tilburgse Spoorzone, waar je snel een drankje to go kunt halen. Iedere keer weer iets verzinnen waardoor je toch iets om handen hebt en mensen blij kunt maken.”

Tevreden?
“Zeker, maar ik ben dan ook een rasoptimist die overal het leuke in probeert te zien. Ik leef in het moment en met de toekomst ben ik minder bezig. 

Dromen zijn er altijd, zeker. Bijvoorbeeld: een ramvolle Ziggo Dome met Disco Snolly, een ander merk van ons. Dat zijn clubavonden met een DJ-team plus live zang en dans. Inmiddels is het concept breder bekend en wisten we bijvoorbeeld al 013 uit te verkopen. Mooi om daarmee weer een treetje hoger te gaan.” [Frank van den Nieuwenhuijzen]