Lekker in lockdown

De gedachte waar ik me regelmatig op betrapte tijdens de lockdown, met die stilte op straat en met een lege agenda: kon dit maar altijd zo blijven. Mijn bloeddruk daalde, mijn spreektempo normaliseerde, ik heb zelfs weer voor mezelf gekookt en ben een paar keer voor twaalf uur naar bed gegaan.

Als een koningin heb ik een beetje op afstand naar de mensen gewuifd. Een jammergezicht opgezet en weer snel naar binnen. Ik heb me geen moment verveeld. Ik ben hyperactief dus ik kan het woord verveling wel schrijven maar ik weet niet wat het is.

Wat ik trouwens ook fijn vond in deze lockdown: niet meer die drie begroetingskussen maar een ingetogen buiginkje. Ik ga daar straks gewoon mee door. Ik ga geen handen meer geven. Je weet nooit waar die ander met zijn handen in heeft gezeten of wat ze hebben vastgepakt. Of wat dacht je van die corona-masturbatiepiek...  Jakkes.

Ik ben van nature mensenschuw. Ik sta liever voor de mensen dan ertussen. Tussen de mensen ben ik na een half uur bekaf. Sommigen zeggen dat ik een psychische afwijking heb, vind ik overdreven.

Los van dat ik denk dat ik in het verkeerde lichaam zit, want ik voel me meer een Doutze Kroes dan een Karin Bruers, denk ik dat ik echt in het verkeerde land ben geboren. Ik pas beter in een land met ónderbevolking dan in hutje mutje. Ik hoor niet thuis in een land met een overdosis aan Henken en Ingrids, ik hoor thuis in een land met bergen, kolkende rivieren, lava-vomerende vulkanen, majestueuze gletsjers en moedige mannen.

Wist je trouwens dat tijdens de lockdown er minder huilbaby’s waren? Zou het teveel gevraagd zijn om vanwege alle baby’s en voor alle mensen zoals ik elk jaar van januari tot en met maart een lockdown in te plannen? Dat zijn toch van die kutmaanden, die mist niemand.

Karin Bruers is cabaretière. Daarnaast is zij als sociaal onderneemster tot ver over de grenzen bekend om haar social sofa's, waarmee zij de sociale samenhang in buurten wil verstevigen.