Kosten en baten

Ik speelde vorige week donderdag een cabaretvoorstelling voor De Zonnebloem. Een middagvoorstelling want je weet maar nooit of de bezoekers de avond wel halen. Samen met mijn twee cabaretvrienden probeerde ik er iets van te maken, maar de oudjes in de zaal bleken geen tot zeer matige belangstelling voor onze podiumkunsten te hebben. Met andere woorden: we zagen ze apathisch wegzakken in lijdzaamheid.
Op enkele uitzonderingen na. Zoals een heel oud chagrijnig mens (een vrouw maar ik durf niet wijf te schrijven terwijl ze dat wel was) die anderhalf uur lang zonder enige schaamte haar persoonlijke levensmotto verkondigde. Dat bestond uit zes woorden: ‘Ik vind er geen flikker aan’. Tijdens de voorstelling keek ik de zaal in en dacht: ‘wat kost dit allemaal eigenlijk?’

Ik hield die gedachte een tijdje vast. En wist niet wat ik ermee moest.
Daags erna kwam er nog een gedachte bij toen ik vernam dat studenten en scholieren afgelopen zaterdag naar Den Haag trokken om te demonstreren tegen het huidige leenstelsel. Te hoge schulden in de toekomst, veel psychologische druk, weinig motivatie voor doorstuderen. Niet fijn. Helemaal niet fijn.

Twee gedachtes over twee totaal verschillende bevolkingsgroepen die in hetzelfde land wonen. Eén groep die zich op de been houdt met door ingelegde premies vergoede rollators en betaalde zorg, een andere groep die zich geen raad weet met een onzekere toekomst en gedwongen is ad hoc beslissingen te nemen.
En ik dacht weer even aan dat oude mens met haar ‘Ik vind er geen flikker aan’. En toen dacht ik in een onbewaakt ogenblik - ik schrok ervan - ‘waarom maak je dan geen plaats voor een ander?’

We leven in een zeer gecompliceerd land. Ik hoop dat scholieren en studenten meer zekerheden en armslag krijgen als het gaat om financiën.
En dat oude mens? Misschien had ze wel gelijk en is onze voorstelling gewoon heel erg slecht.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.