Je pester pesten

De Week tegen Pesten duurde van 23 tot en met 27 september. Beetje raar. Alsof je in het weekend niet gepest wordt. Pesten gebeurt overal. Kinderen, volwassenen, scholieren, studenten, docenten, directeuren, iedereen pest of wordt gepest. Ik bedacht ‘n manier om wraak te nemen op pesters.

Het gaat zo. Stel, je bent gepest op school. Je onthoudt goed wie jou gepest heeft, bij voorkeur de hoofdpester. Onthoud zijn naam, maak stiekem foto’s en hou vervolgens goed bij wat hij later gaat doen en hoe hij zijn geld verdient. Goed, dan komt nu het mooiste.

Stel, de hoofdpester opent een groentezaak en wordt dus groenteboer. Dan ga je daar naar toe op een moment dat ’t erg druk is. Je staat achterin de winkel en je zoekt geduldig zijn aandacht. De voormalige hoofdpester ziet je en kijkt je kort maar onderzoekend aan en doet vervolgens een geroutineerde greep in de emmer met geschraapte worteltjes. En dan, je ziet het gebeuren, herinnert hij zich jou. Misschien wel omdat jij vroeger een neus had die op een wortel leek. Op zich is daar niks mis mee hoor, met zo’n wortelneus. Tegenwoordig kun je daar veel aan laten doen. Op cosmetisch gebied, bedoel ik.

Maar goed, de hoofdpester werkt door, zenuwachtig nu, en dat zie en voel je. De andere klanten merken ook iets maar ze weten niet wat. Behalve de geur van groente en fruit hangt er nu ook een luchtje van onraad. Inmiddels sta je vooraan en de groenteboer kijkt je met zichtbare spanning en tegenzin aan en vraagt: “Kan ik u helpen?”

Je bestelt een pond sperziebonen. Aan de stem van de groenteboer hoor je dat hij je herkent. Zijn ogen vertonen gêne. Hij staat nu bekend als de aardige, behulpzame, kindvriendelijke groenteboer maar de mensen moesten eens weten. Stel dat al zijn klanten te horen zouden krijgen dat hij ooit een pester was, en niet zomaar een pester maar de hoofdpester. Hij zou pardoes zijn clientèle kwijtraken.

En hoe moet het dan met zijn goede naam, zijn hypotheek, het voetbalelftal dat hij sponsort? Zijn kinderen zouden misschien wel gepest gaan worden op school, daar moet je toch niet aan denken. En zijn vrouw? Zou ze hem verlaten voor die tennisleraar die ze toch al zo knap en aardig vindt...?

En dan pak je de papieren zak met het pond sperziebonen aan, je raakt heel even zijn hand maar lang genoeg om te voelen dat-ie koud is. En zonder te betalen loop je naar buiten terwijl iedereen eerst naar jou kijkt en daarna naar de groenteboer.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.