“Ik ga leren me te vervelen”

Het einde van het studiejaar is voor veel mensen ook een periode van afscheid nemen, zoals voor de docent die met pensioen gaat of de student die afzwaait. Bron sluit het jaar af met een kleine serie ‘afscheidsverhalen’. Vandaag: Henriëtte Visser (66), sinds 1984 docent aan de Lerarenopleiding Nederlands in Tilburg.

Hoe kijk je terug op je tijd bij Fontys?
“Ik heb van de eerste tot de laatste dag met ontzettend veel plezier gewerkt. Als je een vak kiest dat bij je past, dan voelt dat niet aan als werken, en het docentschap heeft mij altijd als een jas gepast.

Je haalt nergens zoveel plezier uit als uit zinvol werk. Het is bijzonder dat ik een bijdrage heb mogen leveren aan het kweken van moedige, eigengereide docenten, die op hun beurt leerlingen leren zelfstandig en kritisch na te denken.”

Hoe zag je werk eruit?
“Ik deed veel stagebegeleiding en gaf les in theater en mythologie. Studenten zullen mij vooral herinneren van die mythologielessen.

Docenten Nederlands zijn cultuurdrager en daarom is voor hen kennis van mythologie belangrijk. Die eeuwenoude verhalen bevatten wijsheden over de aard van het menselijk bestaan. Het is niet voor niets dat die verhalen van 2500 jaar oud nog steeds verteld worden. Dezelfde thema’s komen overal in terug.

Zoals schrijver Anton van Hooff zei: ‘Als je de antieke mythologie niet kent, ben je een blinde in musea en een analfabeet in de literatuur’.”
_{Tekst gaat verder onder de foto}

In hoeverre is Fontys in jouw tijd veranderd?
“Ik merk dat de autonomie van professionals in de loop der tijd in het gedrang is gekomen door de registratie- en controledrift. Een docent heeft kennis en kunde, dat moet serieus worden genomen en daarop moet worden vertrouwd.

Nu zijn we te veel bezig met afvinklijstjes en spreadsheets. In het onderwijs is het heel belangrijk dat je je eigen koers en kompas volgt, volgens je eigen weten en geweten, en niet altijd meegaat met de stroming.”

In hoeverre ben je zelf veranderd in jouw tijd bij Fontys?
“Ik ben meer gaan leven volgens het motto: ‘erger je niet, maar verwonder je’. Ik hou ervan om als een antropoloog naar mensen te kijken. Voorbij mijn eigen vooroordelen proberen te begrijpen hoe iemand in elkaar zit, met nieuwsgierigheid en verwondering in plaats van scepsis of ergernis.”

Wat ga je het meeste missen?
“Het contact met de studenten en mijn collega’s. Vorig jaar werd ik heel erg ziek. Ze waren zo attent, stuurden kaartjes en appjes om me sterkte te wensen als ik weer een chemo had. Ze leefden echt met mij mee, dat zal me altijd bijblijven.”

En nu?
“Sudderen in het niks. Ik ga leren me te vervelen. Dat is een kunst hè, de kunst van het vervelen. Je focust op het aanwezige en leert tevreden zijn met wat gegeven is. Normaal gesproken ben ik heel slecht in niks doen, dus ik ben benieuwd of het gaat lukken.” [Eva Witte]