Shannon overwint eetstoornis na studie bij Fontys

Drie onafgeronde studies. Een weegschaal die veel te weinig kilo's aangeeft. Een ziekenhuis en een kliniek. De 30-jarige Shannon Blezer heeft geen gemakkelijke periode achter de rug. Ze heeft dertien jaar met een eetstoornis gekampt, maar kan nu - mede dankzij haar tijd bij Fontys - eindelijk afscheid nemen van haar ‘oude ik’.  “Dankzij Fontys leerde ik weer vertrouwen op mezelf en overwon ik bepaalde angsten en onzekerheden.”

Shannon was dertien jaar oud toen ze voor het eerst problemen kreeg met eten. Ze zat net op de middelbare school, had niet veel vrienden en voelde zich vaak eenzaam, met als gevolg dat ze steeds minder ging eten. Ze ontwikkelde een eetstoornis die almaar erger werd en aan het einde van haar middelbareschooltijd officieel werd vastgesteld door haar huisarts.  

Terwijl ze in behandeling ging, kwam ze voor een moeilijke keuze te staan. Welke studie zou ze gaan doen? “Ik keek vooral naar wat mijn ouders van mij verlangden. Ik had geen idee wat ik wilde en heb uiteindelijk maar gekozen voor de opleiding Communication and Multimedia Design in Maastricht. Vooral omdat ik dacht dat mijn ouders daar blij van zouden worden.”

Depressie
Ze hield het een paar weken vol. Shannon besloot met de opleiding te stoppen, omdat ze al snel merkte dat dit niet de plek was waar ze gelukkig zou worden. “En dus kwam ik weer thuis te zitten”, vertelt ze. “Dat bleek heel slecht voor mijn eetstoornis te zijn. Ik was veel alleen, was altijd thuis en had alle ruimte om me op mijn eetstoornis te storten. Maaltijden sloeg ik over en ik bewoog ontzettend veel.”

Shannon was in die periode zwaar depressief. Ze kwam alleen buiten om calorieën te verbranden, het liefst zo veel mogelijk in zo weinig mogelijk tijd. Omdat ze wist dat ze dit niet lang zou volhouden, verplichtte ze zichzelf om een bijbaantje te zoeken. Die vond ze bij La Place, nota bene een plek waar ze de hele dag met eten bezig zou zijn. “Ik smeerde broodjes voor klanten, maar at zelf nauwelijks iets.”

Eten deed ze niet op het werk, maar ook niet thuis. Ze was inmiddels goed geworden in het verzinnen van smoesjes, zodat ze de maaltijden thuis kon overslaan. “Ik zei dat ik al had gegeten. Of ik kookte een pannetje voor mezelf met heel veel groentes en af en toe een aardappeltje. Het leek alsof ik veel at, maar eigenlijk kreeg ik nooit meer dan honderd calorieën binnen.”

Dieptepunt
De kilo’s vlogen eraf. Week na week woog Shannon steeds minder, tot ze haar absolute dieptepunt bereikte. “Ik was op dat moment net aan de fotovakschool begonnen. Ik had het naar mijn zin, maar kon de opleiding niet afronden, simpelweg omdat mijn lichaam het niet aankon."

Shannon kwam in het ziekenhuis terecht en later in een eetstoorniskliniek. In totaal is ze een paar jaar zoet geweest met alle behandelingen, daarna ging het eindelijk beter met haar en startte ze vol goede moed met haar derde studie. Dit keer de opleiding tot hondengedragsdeskundige. Maar helaas, ook die kon ze niet afronden. Haar onzekerheid zat haar in de weg.

Eigen boek
Ze slaagde weliswaar niet, maar had er wel veel van geleerd. Ze durfde voor groepen te staan en sprak veel opener over haar eetstoornis. Ze wist inmiddels dat het hielp om over haar problemen te praten. Of beter nog: te schrijven. Ze bracht een eigen boek uit waarin ze het uitgebreid over haar eetstoornis heeft en leerde daarvan dat ze het prettig vond om anderen te helpen. “Toen realiseerde ik me dat de opleiding tot ervaringsdeskundige in zorg en welzijn bij Fontys in Eindhoven misschien wel eens iets voor mij kon zijn." 

En inderdaad, dat bleek het geval. Afgelopen zomer studeerde de Limburgse af. Inmiddels heeft ze haar diploma op zak en is ze haar eigen bedrijfje gestart. Ze geeft lezingen - deze maand nog bij Fontys - en hoopt anderen die net als zij een psychische stoornis hebben, te kunnen helpen met haar kennis en ervaringen. "Ik voel me op dit moment beter dan ooit. Voorheen was het de eetstoornis die mijn leven bepaalde, nu doe ik dat zelf.” [Karen Luiken]