Het slechtste in mij

Er zijn mensen die dit hele corona-gebeuren gebruiken om hun leven om te gooien. Zo heb ik vriendinnen die nu aan het afvallen zijn, die gezonder leven. Ik heb vriendinnen die boeken lezen, hun huis opruimen. Vriendinnen die geld opzij zetten en aan het sparen zijn nu (omdat ze toch niets met hun geld kunnen). En vrienden die hebben leren bakken. Mensen die van een slechte situatie, een goede maken. And then there is me.

Ik eet chocolade voor ontbijt, leef in een vuilnisbelt en bestel te pas en te onpas kleding uit verveling. Niet eens omdat ik kleding nodig heb. Ik geef geld uit aan jurkjes die waarschijnlijk niemand de komende maanden ziet. En ik kijk dingen op Netflix die ik normaal nooit zou kijken.

Waar ik normaal documentaires of informatieve series absorbeer, aanvullende informatie opzoek op internet en daarna álles lees over een onderwerp, kijk ik nu alles waarbij ik mijn hersens niet hoef te gebruiken. Zelfs Tarantino's films boeien me niet meer. Zet Disney aan en ik ben 1,5 uur onder de pannen.

Deze crisis haalt juist het slechtste in mij naar boven. Ik leefde gezonder in mijn studententijd, dan dat ik nu doe. En dat wil wat zeggen. Het enige dat ik heb weten te presteren deze maand, is dat ik Rick Astley’s Never Gonna Give You Up nu eindelijk helemaal uit mijn hoofd ken. Aangezien het refrein van dat nummer hetgeen is dat je moet zingen wanneer je jouw handen wast, zodat je zeker weet dat je dat lang genoeg doet.

Dus wanneer we weer allemaal naar buiten mogen, mensen vertellen over de interessante boeken die ze gelezen hebben, pronken met hun nieuwe lichaam of hun versgebakken taart en ze opeens een gevulde spaarrekening hebben, zing ik iedereen uit volle borst toe: never gonna give you up, never gonna let you down, I didn’t run around this quarantaine and dissappointed you. 
 

Jacky Eickes is journalist, afgestudeerd aan Fontys Hogeschool voor Journalistiek. Zij is redacteur van Bron en schrijft daarnaast ook elders al dan niet digitale kolommen vol.