Het leven is een spelletje

Stel: ik rij weg bij Fontys en het navigatiesysteem voorspelt dat ik om 17.23 uur thuis ben. Dan denk ik: dat zullen we nog wel eens zien! En dan streef ik naar 17.21, of zo. Ik neem zelfs risico’s. Totaal irrationeel en onverantwoordelijk natuurlijk, maar ik kan het niet helpen. Ik zal en ik moet winnen!

Vrienden van mij hebben dat ook. Eentje heeft er zelfs een studie van gemaakt. Hardrijden op de snelweg heeft volgens hem weinig zin. Winst haal je in de bebouwde kom, of - beter nog - tachtig rijden in een woonwijk. Scheelt minuten!

Navigatiesystemen hebben, bewust of onbewust, een spelelement toegevoegd aan het autorijden. En ze zijn niet alleen. Als je er op gaat letten, zie je de competitie overal. In aantallen volgers, likes, reacties, shares, stappen, views. Allemaal getallen. Allemaal spelletjes. Dat is by design. Immers, spelletjes zijn verslavend. Er valt iets te winnen. Het speelbord is meestal kwantitatief. Mijn aantallen views op LinkedIn meten niet hoeveel mensen ik écht geraakt heb met mijn bericht, alleen maar hoeveel mensen het gezien hebben.

Dat weet ik allemaal. En toch vind ik het onweerstaanbaar. En niet alleen ik. Er is een Duitse kunstenaar die een plug-in heeft ontworpen die alle getallen op social media weghaalt. The Demetricator! ‘People Like This’ klinkt namelijk een stuk sympathieker dan ‘3 People Like This.’ Het lijkt een goed idee. Social-media-zonder-stress. Maar gebruikers vinden het he-le-maal niks. Ze vinden het saai!

Want waarom zou je een spelletje spelen als niemand de score bijhoudt?