Gratis broek

Ik betaal maandelijks mijn huur, telefoon, swapfiets, netflix, spotify, eten, kleren en stappen. Ik krijg per maand wat geld van mijn ouders en daarnaast werk ik in het weekend. In principe kan ik daarvan rondkomen. Lukt dat een keer niet, dan moet ik die maand gewoon geen kleren kopen en niet iedere week opstap gaan. Ik hoef in ieder geval geen geld te lenen. Hoe chill is het om aan het einde van mijn studie gewoon géén studieschuld te hebben.

Helaas ben ik een student, een adolescent die nog steeds niet tegen verleiding kan. Die niet wil nadenken over haar toekomst en de eventuele gevolgen van haar keuzes. Dus wat doe ik, ik leen geld. Waarom? Om toch zorgeloos iedere week op stap te kunnen en om toch die leuke broek te kunnen kopen. Ik weet: geld lenen kost geld, heel veel geld. En ik weet ook dat je met een studieschuld later heel moeilijk een hypotheek kan afsluiten en dat je waarschijnlijk jaren na je studie nog aan het terugbetalen bent.

Dan betaal ik op mijn dertigste voor een broek die ik kocht toen ik negentien was. Een broek die het maar een maand heeft volgehouden, maar in de winkel niet meer geruild kon worden.
Dan betaal ik voor al die stapavonden, die achteraf toch niet zó leuk waren. Omdat één vriendin de hele avond op de wc zat te kotsen, de ander buiten huilend een sigaret stond te roken, nog iemand kwijt was en jij uiteindelijk degene was die het zooitje ongeregeld bij elkaar moest houden. Zodra je dan eindelijk iedereen weer bij elkaar had, brandde die ene vriendin per ongeluk met haar sigaret een gat in je broek. Terwijl je keek naar de schade kon je andere vriendin toch dat herstelbiertje niet binnenhouden. Je raadt het al: alles over jouw nieuwe broek heen.
Die broek die niet meer geruild kon worden.
Die broek waar ik op mijn dertigste nog voor ga betalen.

Puck Vriends zit in het tweede jaar van de Fontys Hogeschool voor Journalistiek. Voor Bron blogt zij wekelijks over haar studentenleven.