Epke: God en uitslover

Ik keek naar de WK-finale rekstok in Qatar. Epke Zonderland slingerde als een aap -ik heb er geen andere beeldspraak voor- aan een stok. De verslaggever noemde het een oefening. Oefening? Epke werd wereldkampioen, het was de derde keer dat hij dat flikte. Ik keek naar Epke. Tjongejonge, wat keek ik naar Epke.

Kijken naar Epke tijdens die finale leverde twee gedachtes op waaruit ik kon kiezen. Gedachte een: mijn leven is totaal mislukt want ik kijk naar een 32-jarige GOD, afgestudeerd arts, winnaar van goud op de Olympische Spelen en grossierder van WK-titels die ook nog eens tijd heeft om een nieuw riant huis te bouwen én vader te worden van een zoon die hij de jaloersmakende naam Bert gunt. En ik lig op een bank met een zak chips.
Gedachte twee: wat een uitslover. Elke dag aan een stok hangen, beetje slingeren en ’s-avonds wat studeren, vroeg naar bed en nooit een frikadel speciaal. En waarom? Wat voor zin heeft dat allemaal? Is er nog iets op Netflix? Slok bier, boer.

Toen besloot ik gedachte drie te creëren: ik heb geen studie afgerond maar ben toch op mijn pootjes terecht gekomen, ik heb geen WK-titel maar wel een marathon gelopen en ik heb geen huis gebouwd maar mijn hypotheek is wel nagenoeg afgelost. Mijn zoon heet Mink. Ook mooi.

Epke Zonderland en ik hebben een overeenkomst. Het leven wordt, met of zonder bindend studieadvies, hoe dan ook geleefd. Laat je niet gek maken, da’s mijn advies.

Luc de Graaf speelt in het theater, schrijft verhalen en maakt korte filmpjes.