Een slimmere Tesla

Bart Wernaart, van Fontys, schreef een helder stuk over de ethiek van zelfrijdende auto’s. Een belangrijk onderwerp, ook als volledig zelfrijdende auto’s er misschien wel helemaal nooit komen.

Mijn achterbuurman, bijvoorbeeld, die heeft een Tesla. Een dure, maar hij rijdt hem voor een schijntje. Vertelt hij steeds. Iets met de fiscus en bijtelling. Waar het op neerkomt, is dat wij allemaal meebetalen maar dat alleen hij er in mag rijden. Geen probleem, vond ik, immers het draagt bij aan de elektrische revolutie.

Mijn buurman mag ook altijd overal dichtbij parkeren. Vanwege het stroompunt. Alleen een invalide parkeert beter. Is er geen stroompunt, dan mag hij daar toch parkeren. Andersom mag dat niet. Vreemd. Ook heeft hij last van morele superioriteit. Immers: zijn hart is groen. Op mijn kosten, dat wel.

Ik vond het allemaal prima, tot een paar weken geleden. Toen fietste ik naar NAC-Feyenoord met mijn zoon. Het regende hard. Niet erg. We zouden straks toch 90 minuten worden afgedroogd. Een Tesla haalde ons in. De bestuurder reed 80 km/u waar je maximaal 30 mag. Ik wist niet eens dat dat kon. Levensgevaarlijk.

Dáár zou de discussie over de ethiek van intelligente auto’s nu al over moeten gaan. Het lijkt mij dat een auto die kan ingrijpen als de bestuurder niet oplet, die zelf stukjes kan rijden, die meedenkt in het verkeer, ook de bestuurder ‘helpt’ om zich aan de regels te houden.

Mijn buurman denkt daar heel anders over. Zo groen is zijn hart nu ook weer niet.

Rens van der Vorst is technofilosoof, hoofd IT Innovatie bij Fontys en auteur van 'Appen is het Nieuwe Roken' .