Durf jij het goede aan te nemen?

Hoe makkelijk neem jij een complimentje aan? En hulp? En andere vormen van liefde en geluk die je medemens en het leven je zomaar geven? Kun je diep van binnen erkennen dat het mag? Ik kom van ver.

Toen ik 10 was en op schoolzwemmen zat, riep de badmeester ‘Er is één iemand die op mag voor C.’ Hij wachtte een paar tellen om de spanning op te voeren. Toen hij vervolgens mijn naam riep, voelde ik naast blijdschap vooral een schuldgevoel naar anderen: hoe kon ik blij zijn met wat zij niet kregen?

Waar ik al jaren royaal complimenten uitdeel aan anderen, heb ik moeten leren ze zelf werkelijk te ontvangen. Ooit stond ik bij de Appie aan de kassa. De caissière, een vrolijke meid met twinkelogen, keek me aan en zei vol enthousiasme: ‘Whauwh, wat een prachtige haren heeft u.’ Het overrompelde me. Ik wist me geen raad met haar waardering en stamelde bot ‘Nou, ik wilde altijd lang, steil, zwart haar hebben in plaats van blonde krullen, hoor’. Baf. Ongemakkelijke stilte.

Een andere situatie, tijdens een scholingsdag in de zomer. Ik was (hoog)zwanger van mijn dochter. Met mijn medecursisten had ik in de tuin oefeningen gedaan; we gingen weer naar binnen. Een van hen bood aan mijn stoel mee naar binnen te nemen. ‘Nee hoor, dat hoeft niet’. ‘Dan niet’ beet ze me boos toe. Ik snapte niet waar dat vandaan kwam. ‘Je mag ook best een keer iets van een ander aannemen, hoor’. Ik begreep haar punt en heb het ter harte genomen. Ik oefen nog iedere dag.

En in mijn praktijk leer ik mensen: in een relatie is het weliswaar belangrijk om te geven, maar de kwaliteit van je relatie wordt gedefinieerd door de mate waarin je kunt aannemen. Het is nogal moeilijk een fijne relatie te hebben met iemand die niks kan aannemen.

Neem dat maar van mij aan ;).

Inge van de Vorst is oprichter van De Liefdesdokter. Zij is docent bij Fontys Hogeschool HRM en Psychologie en coachende vaardigheden voor docenten Fontys-breed. Lees hier eerdere columns van haar.