Dromen over Stef Bos

Vannacht droomde ik over Stef Bos. Dat is een beetje raar. Ik ken hem niet persoonlijk. Ik ben ook geen fan en ik vind hem niet bijzonder aantrekkelijk. Ik ken hem alleen van het nummer ‘Papa (ik lijk steeds meer op jou)’. Wat wel een wonderschoon nummer is trouwens. 

Waarom ik in mijn droom met Stef Bos midden in de Albert Heijn sta te zoenen, is me dus een raadsel. Eerlijk gezegd overkomt het me ook wel eens dat ik over Fontys-collega’s droom. Een rare gewaarwording, waarna je deze collega’s ook opeens met heel andere ogen gaat bekijken.

Dromen dus. Als mensen kunnen en weten we heel veel. We kunnen al decennia lang naar de maan, en inmiddels naar Mars. We hebben slimme robots, we hebben DNA ontrafeld. Maar waarom weten we dan nog niet precies waarom we dromen?

Een droom die ik regelmatig heb, is wel te verklaren. Deze droom hebben meer mensen geloof ik. In deze droom kom ik erachter dat ik een vak of tentamen nog niet heb behaald. Soms speelt deze droom zich op de middelbare school af, soms op de universiteit. Ik probeer in deze droom alles te doen om dit vak nog te halen, maar het lukt elke keer niet. Ik ben te laat of op de verkeerde plek. 

Deze droom schijnt te maken te hebben met het feit dat je onzeker bent over wat je kan. Een soort ‘imposter syndrome’. “Straks komen ze erachter dat ik dit eigenlijk niet kan.” Deze droom heb ik wel minder vaak dan vroeger. Op een of andere manier verwacht ik ergens dat vrouwen dit meer dromen dan mannen.

Overigens niet alleen mensen dromen, mijn hond droomt ook. Maar niet over Stef Bos denk ik. Ik ben heel benieuwd waar jullie allemaal over dromen.

Tina ten Bruggencate is docent aan Fontys Hogeschool Toegepaste Psychologie en onderzoeker bij het lectoraat Mens en Technologie.