De zorg was eerst een bijbaantje

Iedereen heeft te maken met de coronapandemie. In een serie korte verhaaltjes laat Bron studenten van Fontys vertellen wat hen bezig houdt in deze crisistijden. In deze aflevering: Saskia (22), student Social Work in Eindhoven.

"Ik werk op de verzorgende IG (individuele gezondheidszorg) in een gesloten verpleeghuis. Van de 120 mensen op de afdeling zijn er drie of vier officieel bevestigd als zijnde besmet met corona. Daarnaast zijn er een hoop patiënten die mogelijk besmet zijn.

Ik ben zelf niet bang om naar werk te gaan, maar ik pas wel op met familie en vrienden die niet in de zorg werken. Er bestaat namelijk een kans dat ik corona meedraag door mijn werk en ik wil ze niet aansteken.

Ik verzorg ook mensen aan wie je niet kunt uitleggen dat ze in quarantaine zitten, omdat de dementerend zijn. Daardoor is het wel moeilijk om ze in de kamer houden.

Het voelt erg goed om iets te doen waarbij ik kan helpen. We hebben ook nog eens een bezettingstekort door de coronasituatie. Ik werk daarom extra veel: bijna veertig uur terwijl ik normaal acht tot zestien uur werk. Dit was eerst een bijbaantje, maar het is nu meer eerder een fulltime baan.

De kwetsbaarheid van de mensen om me heen vind ik het ergste. Mijn opa en oma zijn mensen die graag ergens naartoe gaan en een terrasje pakken. De supermarkt is ook al een uitje voor ze. Dat ze nu niks kunnen is heel sneu. Ik kan niet bij ze langs gaan, maar gelukkig kunnen we videobellen en is er telefonisch contact.

Mijn schoonmoeder was vorige week jarig. Normaal ga je gezellig op visite, maar nu moesten we het cadeautje voor de deur zetten en wachten tot ze open deed. Ik vind het zielig dat we niet even konden knuffelen of drie kussen geven, nu moesten we van een afstand zwaaien. Dat voelde supervreemd." [Kasper Wienk]