De vrolijke bijvangst van leren en leven

In het kader van ‘gun je flow de ruimte’ (onlangs leerde ik dat dit binnen Fontys LLO heet, leven lang ontwikkelen), had ik mezelf een schrijfretraite cadeau gedaan in een klooster onder leiding van schrijfster Geertje Couwenbergh. Jammer genoeg ging dat feestje vanwege de coronamaatregelen niet door.

‘F*ck corona’, dacht ik, en boekte een kamer mèt uitzicht bij boerin Hannelore en haar moeder Lies aan de rand van de Loonse en Drunense duinen en sloot me een paar dagen op met een paar pennen, leeg schrift en een stapel boeken. En uit nostalgie naar mijn studententijd een boodschappentas vol snaaisel en ginger beer.

Hier zat ik dan. Erg vlotten wilde het niet. Hoe paradoxaal: je bewust willen bekwamen in ‘spontaan’ schrijven. Dat doet denken aan het leren voeren van bijvoorbeeld coachingsgesprekken: het vraagt oefening, geduld, overgave en het vermogen om te houden van het proces zelf zonder al te veel te hechten aan het eindresultaat. En dat voelt tamelijk onprettig! Vooral voor de gretige leerlingen onder ons.

Ik ging te rade bij juf Geertje ‘herself’ die me, weliswaar in boekvorm, bemoedigend toesprak. ‘Pijn is een onvermijdelijke bijwerking van leven’. Klopt. Wie pijn ten koste van alles wil vermijden, bekwaamt zich nergens in en komt niet meer van de bank. Dat is geen leven (lang ontwikkelen), dat is niet-dood-zijn; totaal wat anders!

Zoals pijn een bijwerking van leven is, is plezier dat ook. Vreugde – proef dat woord eens, vooral met de zachte g ligt dat heerlijk in de mond – is de vrolijke bijvangst van leven. En geldt dat niet ook voor leren? Ik deed de deur van mijn hol open en stapte de buitenlucht in. Met dat leren schrijven mocht het dan moeizaam gaan, op mijn fietsje door die duinen lachte het leven me tegemoet!

Inge van de Vorst is oprichter van De Liefdesdokter. Zij is docent bij Fontys Hogeschool HRM en Psychologie en coachende vaardigheden voor docenten Fontys-breed. Lees hier eerdere columns van haar.