De paradijselijke hel op aarde

Het is weer bijna kerstvakantie. En elke schoolvakantie willen mijn kinderen niets liever dan naar een subtropisch zwemparadijs. Het kan bijna niet anders of Dante had bij het beschrijven van het inferno (hel) in zijn meesterwerk de Goddelijke Komedie zo’n subtropisch zwemparadijs in gedachten. Dichter bij de hel kun je wat mij betreft niet komen.

Het begint al bij de geur. Een indringende chloorlucht moet luchtjes van schimmeltenen, zweet en urine verbloemen. De frituurlucht van de daar tevens gevestigde snackbar biedt echter geduchte concurrentie. En zo ontstaat er in het zwemparadijs een indringend parfum van chloor en frikandellen.

Dan de veelal luidruchtige bezoekers van het zwemparadijs. Ik ben een voorstander van diversiteit, maar het liefst zie ik deze diversiteit van mijn medemens in verhullende kleding en niet in een strakke speedo. De kleurenpracht van de vele tatoeages en de schittering van navel en tepel piercings op de bijna-blote lichamen doet samen met het chloor pijn aan de ogen.

Zwembaden zijn overigens net als sauna’s niet meteen de plekken waar je graag collega’s tegen het nauwelijks bedekte lijf wil lopen. Sommige dingen kun je beter aan de verbeelding overlaten…

In de pashokjes van het subtropisch zwemparadijs, gaan we langzaam naar de derde cirkel van de hel. Een van de lastigste dingen op aarde is namelijk een maillot bij je kinderen aandoen over de vochtige, klamme en tegenstribbelende beentjes.

Goddank zijn mijn kinderen inmiddels groot genoeg om zelfstandig of met één ouder (niet ik dus) naar een van hun favoriete plekken gaan. Zij vinden dit subtropisch zwemparadijs namelijk geweldig. Zo zie je maar weer: de hel van de een is het (zwem)paradijs van de ander. 

Een fijne en paradijselijke kerstvakantie!

Tina ten Bruggencate is docent aan Fontys Hogeschool Toegepaste Psychologie en onderzoeker bij het lectoraat Mens en Technologie.