Daar gaan de geheime plekken

Een gebouw kan een gevoel van autonomie, gastvrijheid, rust of juist energie, zekerheid of vrijheid oproepen. Andere mogelijke emoties zijn het gevoel ergens bij te horen of een gevoel van wederzijds respect las ik ergens op internet. De herinneringen maken het gebouw levend; de mensen die er huisden vormen toch een geschiedenis samen: ‘Wij hebben daar jaren gewerkt” of “Kijk, mijn zoon, daar heb ik heel lang gewerkt, nu is het vervangen”.

Vorige week ging ik mijn laatste persoonlijke spullen ophalen in gebouw R1. Je moest van te voren intekenen en bij de receptie je naam en tijdstip noteren. Een kort babbeltje gemaakt met de alom bekende bewakers en toen met de trap naar de 4^e verdieping. Helemaal leeg… geen mens te bekennen, wel containers en verhuisbakken. In een van de afvalcontainers hadden ze floppy disks en oude moederborden gegooid. Een verhuizing is altijd een ideaal moment om flink op te ruimen.

Weemoedig, melancholisch of wat voor gevoel je erbij kan verzinnen, liep ik een laatste ronde in het gebouw. Lege lokalen, posters van nooit georganiseerde festivals, feesten door Corona. Een printer stond nog aan….

Gebouw R1 is in 1986 geopend door wijlen Prins Claus. Alle medewerkers moesten in gebouw R2 (noodgebouw) wachten. Ze mochten nog niet naar R1 omdat eerst de formele opening moest plaatsvinden. Via een directe verbinding (voor die tijd een unicum) konden ze live meekijken hoe Prins Claus een bel rinkelde. Hiermee was de opening beklonken en ging de VIP weer weg. Daarna mochten de medewerkers een kijkje gaan nemen. In gebouw R1 startten de technische opleidingen. In 2003 kwam daar Fontys Hogeschool ICT bij. Eerst op verdieping 3 en 4 en daarna ook op verdieping 2. Dit alles werd me verteld door Paul Guit, al jaren in dienst voor Fontys. Hij vertelde ook de volgende anekdote:

“Een van de collega’s had hernia en moest soms even liggen. Net naast de collegezaal op de 3^e verdieping heb je een noodtrap naar beneden. Daar had hij een slaapzak in een tas geplaatst. Op een gegeven moment kwamen in de avond de bewakers langs en ze dachten dat er een zwerver in het pand was. Ze hebben een paar nachten liggen posten op de plek om de zwerver op heterdaad te betrappen. Totdat ze ontdekten dat het een collega was…”

Ieder gebouw heeft ‘geheime’ plekken, bekend bij een selecte groep mensen. maar anderen hebben er geen weet van. Er was bijvoorbeeld op de 5^e verdieping - de vijfde verdieping? Jazeker! - een kleine ruimte/kamer bij de liftschachten waarin door Engineering een radiostation was geplaatst. Het heeft dienst gedaan voor docenten en studenten om te testen met radiogolven etc. Ook FHICT docenten hebben er het een en ander in gedaan vertelde Peter Lambooij mij eens.

Er was ook een douche op de eerste verdieping in de buurt van de kantinekeuken. Veelvuldig gebruikt door fervente fietsers die op de fiets naar hun werk kwamen van soms wel 60 km verderop.

Een ander ‘geheime’ plek was de kleine ruimte onderaan de hoofdtrap, bij de nooduitgang. In de ruimte bevond zich een kast met een gebedskleed en een koelkastje met diepvries. De ruimte werd gebruikt als kolfruimte door de dames en om te bidden door de Islamitische collega’s en studenten. Je moest jezelf van te voren inroosteren en een sleutel halen bij de receptie.

Ik heb nog twee vragen over de sloop. Wat zouden ze toch doen met de schommel op de 3^e verdieping? En die ‘eerste steen’ op de begane grond? Wordt dat allemaal weggegooid?

Zal ik het gebouw missen? Nee. Maar ik zal er wel met een goed gevoel aan terugdenken. En vooral aan alle studenten en collega’s die daar hebben rondgelopen, gelachen, gehuild, gezongen en gewerkt. Verder kijken we uit naar de opening van R10.

De foto's bij deze blog zijn geleverd door Paul Guit.

Erdinç Saçan geeft les aan Fontys Hogeschool ICT en is dolenthousiast over heel veel dingen, waaronder hackathons en uitlegvideo's op YouTube.