Column Guusje: Geld is raar

Al twaalfjarige kreeg ik voor het eerst zakgeld: twaalf euro voor twee weken. Dat was zo ontzettend veel! Ik had het gevoel dat ik de hele wereld kon kopen. Naja, dat is misschien overdreven. Toch, het was veel geld.
Als ik nu mijn ‘stufi’  binnenkrijg, juich ik van geluk. Vervolgens doe ik net alsof ik de koningin van Nederland ben. “Nee joh, laat maar zitten die vijf euro!”
Ik pluk in de Albert Heijn alleen nog producten van de bovenste plank, letterlijk, en 'vul' mezelf verder met lunches buiten de deur en wijntjes op het terras.
Tot de laatste week van de maand. Dan moet ik het ineens zeven dagen lang met in totaal slechts twintig euro doen...
Maar dat ter zijde. 

In ieder geval, die twaalf euro die ontzettend veel was voor mij als twaalfjarige blijkt tegenwoordig - nu ik student ben - een stuk minder waard. Naarmate je ouder wordt lijkt de waarde van geld, en wat je er dus mee kunt doen, te dalen. Je gaat leven naar dat wat je hebt.
Nu ik met één voet in het werkzame leven sta, realiseer ik me dat mijn maandelijkse bijdrage van de overheid ook opeens een stuk minder lijkt. Maar wat is dan nog het leuke aan meer verdienen, als die meerwaarde in de praktijk minder waard is dan je eerst dacht?

Guusje Slagter is student aan Fontys Academy for Creative Industries, auteur van 'Dit Ben Ik' en 'De Kleine wereldverbeteraar' en eigenaar van Bureau Dit Ben Ik.