Tár

Aangenaam is Tár niet. Maar dat is waarschijnlijk ook niet de bedoeling van regisseur Todd Field. Wat dan wel de boodschap is van deze speelfilm over de succesvolle dirigent Lydia Tár, staat open voor discussie. Gaat het over #Me Too? Is het een film over machtsmisbruik? Of gaat het over onze maatschappij die te snel mensen aan de schandpaal nagelt? Waarschijnlijk over al die dingen.

Ze komen in elk geval allemaal voorbij in een film waarbij in het eerste half uur wel erg veel wordt gepraat. Al die woorden zijn nodig om Tár (Cate Blanchett) neer te zetten als een innemende persoon, met waanzinnig veel passie voor klassieke muziek.

Maar zij is ook een berekenende vrouw die het eigen belang voorop stelt, vaak en veel manipuleert. Die haar machtspositie misbruikt, haar eigen vrouw bedriegt en naaste medewerkster als vuil behandelt. Misschien is dat wel de kern van de film: waar egoïsme in combinatie met macht toe kan leiden.

Cijfer 7,5 - ‘Tár speelt zich af in Berlijn. Maar van die stad krijg je niets moois te zien. Los van de concertzaal bestaat het decor vooral uit beton. Koud. Net als het karakter van de hoofdpersoon.’ [Jan Ligthart]