Monster

Wie zich de laatste jaren echt wil laten verrassen door een fraaie film, moet zich niet tot Hollywood wenden. Veel van de mooiste films komen uit Azië en specifieker uit Zuid-Korea en Japan. Dat bewijst ook Monster weer, het nieuwste werk van de gerenommeerde regisseur Kore-eda Hirokazu.

Van Hirokazu verscheen in 2018 een van de beste films van dat jaar: Shoplifters. Niet lang daarna verscheen het Zuid-Koreaanse Parasite, met eenzelfde soort thema: armoede en arm versus rijk. De laatste won een Oscar, Shoplifters kwam niet verder dan een nominatie. 

Ook dit keer komt Hirokazu met een diepmenselijk verhaal. Alleen is nu lang niet duidelijk wat voor soort verhaal Monster precies is en welk thema er onder ligt. De film begint als een mysterie, lijkt dan een thriller te worden en eindigt op een volstrekt ander spoor. Welk spoor? Dat ga ik hier niet zeggen, dat zou een megaspoiler zijn. 

Het begint allemaal met een moeder die excuses eist van een leerkracht die haar jonge zoon mishandeld zou hebben. Een leerkracht die kennelijk, o schande, in zijn vrije tijd dames van lichte zeden bezoekt. Dat zou hij dan doen in een gebouw dat meteen aan het begin van de film in lichterlaaie staat. Vervolgens verandert het perspectief en zien we dezelfde gebeurtenissen, maar nu door de ogen van de leerkracht. Waarna in het derde deel het jongentje het uitgangspunt vormt. 

Ondertussen spelen ook het vriendje van de jongen en de directrice van de school een belangrijke rol. Alleen: nóg meer dan de anderen geven zij nauwelijks weg wat zij denken of hebben gedaan. Door hun zwijgen, maar ook door de minieme communicatie tussen de andere hoofdrolspelers, blijft het verhaal tot het einde toe een mysterie. Wie deed wat en waarom? Een tragisch mysterie met fraaie vertolkingen, vooral van de twee jongens. 

Cijfer: 8-. Een mooie en aangrijpende film, die nog mooier en aangrijpender had kunnen zijn als het beproefde raamwerk van perspectiefwisselingen iets ‘ronder’ was uitgewerkt. [Jan Ligthart]