Alkibiades

Het belangrijkste woord uit ‘historische roman’ is ‘roman’. Van een roman verwachten dat we meegenomen worden in het hoofd van de hoofdpersoon. We leven met de hoofdpersoon mee, we denken zijn gedachten, we voelen zijn emoties, we ervaren zijn twijfel, we delen zijn besluiten, we worden verliefd, we haten, we merken dat de maag knaagt en worden dronken van de wijn op papier. Dat zo’n hoofdpersoon in een tijd leeft die wij niet meegemaakt hebben, doet niet ter zake. Dat is een soort toeval.

Ik heb 123 pagina’s gelezen van Alkibiades van Ilja Leonard Pfeijffer en blijkbaar vindt Pfeijffer dat het belangrijkste woord uit ‘historische roman’ ‘historische’ is.  Het is een soort historische studie waarin af en toe en hier en daar wat fictieve dingetjes voorkomen – zoals een gesprek tussen Alkibiades en Sokrates. 

Alkibiades is een feitenrelaas, een historisch overzicht. Wie een roman schrijft, houdt zich aan het principe van show, don’t tell, maar dat leek Pfeijffer vergeten te zijn. We lezen over plunderingen door Spartanen, maar we zijn er niet bij aanwezig, we voelen het niet. Er is geen pijn, er is geen verdriet, er is geen haat. 
Alkibiades is niet spannend, niet ontroerend, niet ironisch, niet grappig. Het is feitelijk juist, maar Gerard Reve zei ooit: ‘Waar gebeurd, is geen excuus.’  Ik ben na 123 pagina’s gestopt. Wie komt verder? Wie maakt deze recensie af?

Cijfer: “Een 1. Het is een geval TLDNR: too long did not read. En daarmee volstrekt mislukt als roman.” [Bas Jongenelen]