Blinde vlekken

De afgelopen weken konden we - na de dood van een zwarte burger door politiegeweld in de VS – in de (sociale) media en op pleinen behalve rauwe pijn een luid en duidelijk ‘Stop! Tot hier en niet verder!’ zien en horen. De schokkende beelden maakten veel los, ver voorbij de Amerikaanse landsgrenzen. Ook bij mij.

Met mijn studenten van de (internationale) minor Your Future Work hadden we het erover. Een van hen vertelde dat zij (voor ze door corona vervroegd terugkeerde naar huis) vaak gediscrimineerd was in Eindhoven. Er viel een ongemakkelijke stilte. Daarna vertelde een ander dat het hier juist mee was gevallen vergeleken bij wat zij gewend is in haar eigen land.

Hoe hierover een goed en diepgaand gesprek te voeren? Waar sta ik zelf als witte Nederlandse docent in dit verhaal? Ik zat met mijn mond vol tanden.

‘Do the best you can until you know better. Then when you know better, do better’, leerde ik van Maya Angelou. Ik ging op zoek naar boeken en films over racisme en ‘white privilege’. Na het zien van ‘Wit is ook een kleur’ (op 2Doc) spatte mijn comfortabele ‘Ik ben oké want ik discrimineer niet’-idee uiteen.

Beschaamd concludeerde ik zelf ook een aandeel te hebben in dit wereldwijde probleem. Weliswaar op mijn eigen vierkante meter. Niet omdat ik een blanke huid heb. Wel omdat ik me niet eerder heb gerealiseerd welk voordeel die huidskleur mij geeft ten opzichte van mensen met een andere kleur en ik me dit als vanzelfsprekend liet welgevallen.

Stop! Tot hier en niet verder. Mijn ogen zijn geopend voor deze blinde vlek. Ik heb er vast nog veel meer. Welke zie jij? Welke bronnen raad je me aan? En hoe kan ik volgens jou mijn privileges beter inzetten voor een gelijkwaardigere school en wereld?

Inge van de Vorst is oprichter van De Liefdesdokter en zij is docent bij Fontys Hogeschool HRM en Psychologie en coachende vaardigheden voor docenten Fontysbreed.