Activisme heeft de toekomst

Ik heb een nieuwe studie uitgevonden. Of bedacht, ontwikkeld, gemaakt, whatever. De studie heet Activisme. Er zijn diverse afstudeerrichtingen zoals protesme, demonstratisme en burgerlijk ongehoorzamisme. Studenten die kunnen aantonen een vorm van autisme te hebben, kunnen een master Thunbergisme doen. Je leert dan ook zeilen en duurzaam boomschors eten.

Een afgeronde studie Activisme kent legio carrièremogelijkheden want veel bedrijven en instellingen willen tegenwoordig een activistisch randje. Neem een bedrijf als Shell. Je mag rapporten schrijven over de noodzaak en urgentie van alternatieve en duurzame brandstoffen die je bij DWDD in populair-wetenschappelijke termen mag uitleggen waarbij Mathijs van Nieuwkerk je quasi onderzoekend maar ook totaal onwetend blijft aankijken. Als Prem Radhakishun je een ‘leunstoel-activiste’ noemt, lach je gewoon mee. Waarom zou je de sfeer bederven? Je heet immers geen Greta.

Op een reünie, jaren later, luister je, met mixed feelings van wroeging, afgunst en bewondering naar verhalen van oud-medestudenten. Zij hebben moeilijke maar succesvolle protesten en demonstraties geleid en voor een positieve maatschappelijke kentering gezorgd als het gaat om klimaatverandering. Je prikt in een veganistisch bitterballetje, blijft niet tot het einde en stapt moedeloos in je hybride lease-bak van Shell. Heel even twijfel je aan de betekenis die je aan je leven geeft. Dan druk je het pedaal in.

Luc de Graaf speelt in het theater, maakt muziek en schrijft verhalen.